No meu barrio había un só televisor de color. Arredor del reuniámonos a rapazada para mirar a hora infantil.
Era interesante observar a metamorfose que sufrían os meus amigos diante da pantalla. Paraban as liortas, os que berraban sempre calaban de vez, os de man lixeira acougaban e os “inimigos” compartían oco na alfombra. Tiñamos un pacto de que mentres durase o programa non había nada máis. Despois virían as carreiras, os apuxóns e as desavinzas.
A todos se lles desabolaba unha miga a queixada e colgáballes feble; agrandábanselles os ollos, encollíalles o corpo enteiro e mantiñan a mesma postura durante minutos eternos, ata que a acción paraba e daba paso a un respiro.
A ninguén lle preocupaba a abstracción, porque daquela a ligazón coa pantalla era mínima. Chamábanos moito máis correr beirarrúa abaixo, gabear polas árbores arriba e os campionatos do que fose.
O tempo diante da tele era a pausa para a merenda, o ínterim dos xogos da rúa. Mentres estivésemos todos mirando para ela, estabamos a salvo. Sempre había quen miraba por nós elixindo programas que nos educaban e divertían de forma sa e creativa, ou iso dicían os grandes, que a min a Casa de la Pradera, e algunha outra, metíanseme de máis co meu xeito de mirar o mundo.
Hoxe en día vexo poucas cousas na televisión, hai tempo que perdín a fe en achar programas que me coiden, coma aqueles do meu barrio. Pero nin con esas, esperaba eu o broucazo da semana pasada. Unha vez máis atacáronnos a todas!
Mellor vai ser que saiamos xogar fóra e deixemos o aparatiño dentro a escuras.
