Cando era nena, na casa familiar había unha caixiña de costura verde e branca; lembro como se fose hoxe a súa forma alongada, abrindo ao medio cara aos lados.
Se estaba despregada de todo, semellaba un galeón no que cada espazo que compoñía o artefacto tiña unha serie de tesouros, todos eles perfectamente organizados por miña nai; léase botóns do mesmo tamaño, agullas de menor a maior, ganchos, broches, fíos, alfinetes e no fondo, no sitio máis grande, a cinta de medir e as tesoiras. Durante horas miña irmá e mais eu navegabamos polo mar de baldosas azorrando aquel cargamento de riquezas, desembarcando en cada porto-porta-recanto o valioso cargamento.
O de medir cativábame.
O cuarto de pasar o ferro tiña dúas veces o 150 da fita e a porta quedaba no 82 (para arriba non tiña maneira de comprobalo, porque ningunha subía dos 80 cm); eu pensaba que o largo da cinta non me ía chegar, pero debía de andar polos 150 e outros 40 ou máis, porque miña nai pasaba e non tocaba o marco.
As tallantas só me interesaban para cortarlle o pelo a miña irmá. Un día quedou descontenta co peiteado e, en vinganza, cortou a cinta polo 27. O cuarto pasou a medir 11 voltas da tira e mais catro dedos.
Ao morrer meu pai desapareceron o cuarto de pasar, o de xogar, o meu dormitorio… e Montevideo; o chocolate pasou a ser cacao en maínzos de papel de "estraza" e o pan volveuse amargo… Tamén se afundiu o galeón. No seu lugar, agora había unha lata de galletas, onde miña nai gardaba os fíos, retallos e botóns aos que, sempre rosmando, lle daba un uso desmedido, porque, segundo ela, non era de crer acantidadedeburatosqueestascriaturaspodencoleccionar. Foi daquela cando me namorei deles, dos fíos, da súa cambiante aparencia, dos debuxos que se formaban nos carretes ao se iren enleando.
Vendo o finos pero rexos que eran; da largura que se volvía pequenez, da maxia que facían ao xuntar dous anacos de tea para daren un vestido novo dunha saia vella…
Quixen medir algún deles, coa cinta cortada en 27, pero foi tarefa imposible; iso deume a certeza e a alegría de que había algo no que aínda eramos ricos, en fíos.
E en terra, porque o patio da casa de Paysandú tiña tanta que, por máis que no camiño se me atravesasen rosas, laranxeiras, xestas e madreselvas, cansábame de contar 27 e non daba chegado ao final, pois sempre perdía a conta. Percorría 531 veces 27 para ir a mercar o pan; de alí a un pouco, 4.286 para a escola…
Hoxe en día, a 28.500 millóns de 27 daquel patio, abro a miña propia caixiña de fíos e poño en fila, de menor a maior, de claros a escuros, todos os botón da miña memoria, todas as agullas, prendedores e cremalleiras, e todos os carretes, os que teñen fío aínda e os que xa van deixando ver o óso. Nestes tempos de distancias infinitas, de apertas cibernéticas, o fío dos afectos segue firme e necesario nas miñas coseduras.
