Non estar na casa polo verán quería dicir unha boca menos, así que o meu campamento era a de miña avoa. Sendo a prima da capital a miña obriga era contar as novas. Marabillosos tempos aqueles nos que as historias doutros lugares chegaban de viva voz. Despois dunhas vacacións nas que non tivera respostas a moitas das preguntas, esmereime o resto do ano. Observei, tomei notas mentais, memoricei frases, estampas das rúas, fotografías sen carrete…
Nunca tan eternos se me fixeron 300 km! Finalmente, xa no meu destino, atravesei a estación azul celeste e, entre risas cómplices cos meus parentes, fomos arrastrando a equipaxe entre todos. O perfume dos pexegos maduros deume a benvida. Xa instalada (honra que me correspondía por ser a visita) no banco a carón da avoa, fun describindo o Montevideo que aprendera de memoria para a ocasión. Debo recoñecer que levada polo entusiasmo da platea o conto fóiseme das mans. Non cheguei a falar dos coches voadores, vin como me miraba o tío Nicolás, e así aforrei o ridículo. Nas noitadas prateadas aprendín a collerlle o pulso aos que escoitaban as historias. Escasa de permisos para deambular por unha cidade “perigosa” rompín a liña do vivido e pasei ao soñado. As miñas palabras eran pasaportes a outros mundos. Un ano cheguei á estación e non veu ninguén recibirme. En chegando cas de miña avoa atopeinos a todos mirando para a tele e sentín que o meu tempo de historias esmorecía. Pero daquela miña prima colleume pola man e dixo: “Cóntao ti, que se ve máis bonito”. Coma sempre tornei ao lar co novo curso, plena de auga e sol, churrascos baixo as estrelas e o pelo ensarillado polo trigo e as historias.
