Deixei de crer en curas e deuses o día en que recei durante horas axeonllada no baño da veciña, a que coidaba de nós mentres meus pais estaban no hospital. Recitei de corazón canta oración sabía e fixen mil promesas de emenda. Pero meu pai morreu igual. O día que miña nai facía os 30, ou secadra menos. Coa dor dos meus dez anos mandei á merda ese deus que dicía amar os nenos, pero non os escoitaba.
Tempo despois chegou ao barrio un cura de risa lixeira, guitarra disposta e meixelas encarnadas. O seu deus era outro, distinto. A militancia del non estaba nas beatas, senón na rúa. Tomaba mate canda nós; falaba de fútbol, de sexo e dun ceo que tiña que suceder na terra. Recitaba, cantaba a Violeta Parra e daba a comuñón tamén aos que aínda non casaran.
Dicíanos que o mundo tiñamos que cambialo aquí, construílo ladrillo a ladrillo, non con rosarios nin ladaíñas, senón con accións. Conquistoume cos versos doutro cura que se namoraba de Marilyns e Miriams, que escribía desde un lugar donde a paz e a concordia eran posibles: Solentiname. E alí o meu corazón, adolescente e atormentado, atopou unha loita á que sumarse: a de construír un mundo novo.
Cando o papa Wojtyla o humillou diante de todos fixemos unha sentada na praza e recitamos os seus poemas:
“En la hamaca sentí que me decías
no te escogí porque fueras santo
o con madera de futuro santo
santos he tenido demasiados
te escogí para variar.
Y decidimos ser la variante.”
Ernesto Cardenal, coherencia na batalla. Ata sempre
