Eran os oitenta, faltaban pouco máis de dez días para que a chama olímpica se acendera en Moscova. Mentres, as ximnastas rusas experimentaban adestramentos duros que sobrepasaban, as doce horas diarias.
Elena perdera á súa nai nun incendio, aos cinco anos e vivirá coa súa avoa, Ana Ivanova, ata que aos once anos ingresou na CSKA de Moscú.
Nesa escola de ximnasia rítmica os adestradores eran como os país das nenas e Mikhail Klimenko propúxose facer da pequena Elena unha das ximnastas máis gloriosas do seu tempo.
Elena tiña os ollos tristes, sempre cansados e cargaba unha pesada lousa: tiña que gañar o ouro en Moscova para demostrar a superioridade da súa patria, Rusia.
Os valores que se esixían ás ximnastas rusas dende nenas eran a perfección, a valentía, a capacidade de asumir risco e o traballo. Ante o medo aos complicados saltos sempre lles dicían o mesmo: a morte nunca vos alcanzará porque reluciredes na gloria.
Klimenko, a pesar de que Elena aínda non estaba recuperada dunha lesión, esixíalle que fixese o denominado “salto Thomas”, bautizado así polo ximnasta norteamericano Kurk Thomas.
Era un salto complexo, que nunca se levara a cabo na ximnasia feminina ata o momento e co cal Klimenko agardaba derrotar a romanesa Nadia Comaneci.
Elena precisaría de altura, forza e seguridade para saltar pero non paraba de dicir que non sentía seguridade para facelo.
A resposta do tiránico Klimenko era sempre a mesma: Nadia Comaneci adestra máis ca ti, se Romanía gaña o ouro estaremos perdidos, non sexas pusilánime, tes a oportunidade da gloria.
Elena, esgotada, saltou.
O primeiro impacto recibiuno na queixada, o segundo nas vértebras.
Ninguén soubo, debido á opacidade do goberno ruso, de que Elena quedara postrada nunca cadeira de rodas para sempre ata un ano despois dos xogos olímpicos.
Era a primeira vez que Elena Mukhina, ao espertar no hospital e ser informada do que lle sucedía, mudaba os seus ollos tristes por un sorriso e dixo: Grazas a Deus non terei que ir xa aos xogos olímpicos.
A Mukhina entregáronlle a Orde Olímpica, o galardón máis importante concedido polo Comité Olímpico Internacional. Morreu aos 49 anos.
Klimenko non foi incluído na lista de adestradores olímpicos soviéticos debido ao accidente de Mukhina. Emigrou a Italia e alí morreu, en 2007, aos 65 anos, despois de padecer un cancro.
O salto Thomas foi prohibido na ximnasia feminina e Rusia, esa patria na que os/as ximnastas acadaban a gloria e encarnaban a gloria do estado, gañou igualmente a Romanía en 1980.
Elena Mukhina morreu, o seu legado, sigue vivo como viva sigue a música dunha gadulka.
