Dóeme a impotencia do pobo. Dóeme porque sei que é o rego sanguíneo para aniñar a inacción e a renuncia.
Son moitas as esperanzas gardadas nesta campaña electoral que mañá remata. Moitos os sorrisos presos nos ollos que as máscaras obrigan a tapar. Moitos metros e medio de separación que cumpriron normas sanitarias.
Escribo de retorno á casa dun concorrido mitin no barrio da Agra do Orzán, tan populoso como diverso. Así é a vida. Máis un día, as mulleres toman a palabra coa coraxe que dá a curiosidade, o encanto da interrogación.
Antes de comezar, chega unha pregunta directa ao corazón en forma de palabra de muller: Que propoñedes para a dependencia e o coidado dos maiores? Está desesperada, ninguén responde desde esa Administración que non administra para todos, nin sequera para quen máis o precisa. Todo é perderse nun rosmar de papeis. Sempre falta algún. Isto é un... Non se atreve a rematar a oración. Fágoo eu, porque hai un tempo que me atrevín a pronuncialo a viva voz. Isto é un maltrato! E dóenos ás dúas na mirada.
Sei que este é o tempo das mulleres, das que gardan preguntas e das que sementan respostas, das que dormen con medos e das que acordan libres, das que coidan e das que coidan de quen coida.
Calaron as voces altas, recollemos as notas do caderno que acompaña o rexistro dos días e a banda sonora da rúa Barcelona soa a despedida agradecida.
Achégase unha nova voz de muller que, malia a camuflaxe pospandemia, logo se me fai recoñecíbel.
Como facer que sexa posíbel?
Respectándonos como pobo, téndomos confianza nas nosas forzas, sentíndomos a paixón por Galiza e procurando unha alternativa con vontade política de autogoberno, sen complexos nin submisións a intereses alleos.
Tomando partido polo traballo das mulleres que nos trouxeron até aquí. Xa o describiu o verso do noso Paco Souto:
“Era Galiza un país en paxes na cabeza das mulleres”
É posíbel!
