O antigo membro e responsábel internacional da organización armada ETA Josu Urrutikoetxea deu un discurso esta semana, en liña como non podía ser doutra maneira, na Asemblea de Francia, nunhas xornadas sobre conflitos internacionais. Xunto a el participaron promotores expertos e experimentados na xestión e intermediación da solución de conflitos.
É sabido que o final de ETA non aconteceu tal e como desexaba a organización; é dicir, igual que sucedeu en Irlanda do Norte, no marco dunha conferencia internacional de paz, e como consecuencia do acordado na devandita reunión. España, consciente do seu poder, non quixo de ningunha maneira un final como ese, xa que antepuxo a vitoria ao acordo. España non o quixo, e Francia non o promoveu.
Un final ordenado non garante que no proceso non xurdan problemas. Non hai máis que ver o que está a pasar en Irlanda do Norte e en Colombia, aínda que por distintas razóns. Pero, polo menos, hai procedementos e acordos asinados, e iso dá pé a que, se non se cumpren, se poida denunciar aos catro ventos. Ese final desordenado xerou as consecuencias que estamos a afrontar hoxe en día: non hai un mínimo acordo, e hai moita improvisación ao redor das vítimas e presos. Veronique Dudouet, da Fundación Berghof, destacou devandito déficit no seu discurso.
Deixando ao carón as posíbeis diferenzas, podería volver pasar o mesmo se España non afronta como cómpre o problema que ten en Catalunya e se non estuda unha solución acordada. Esta foi a semana dos indultos, esta e todas as que quedan até o verán. O do indulto é unha boa noticia, xa que aliviou o sufrimento causado por unha inxustiza moi grave, pero, como ben saben todos –tanto a parte indultadora como a indultada–, non vai solucionar nada.
A medida que se acouguen as augas en Catalunya encresparanse no Goberno de España cando este dea o indulto. Pedro Sánchez decidiu ser parte do problema e non da solución cando apoiou a aplicación do artigo 155 da constitución.
Agora veñen as preocupacións.
