Foi o termo principal desta semana, un termo que, despois de transcender desde o Parlament de Catalunya aos nosos países, deu moito de que falar: a Lei de Claridade.
Como se tratásese do monstro do lago Ness, dita proposta aparece e desaparece da axenda política. Métese no frigorífico cando vai moito frío na política, e sácana cando se quenta o ambiente exterior. O presidente de Catalunya Pere Aragonès sacouna á palestra esta semana, coa esperanza de que poida proporcionar unha solución ao conflito.
O simple feito de que existise unha lei da claridade daría a entender que a UE está disposta a admitir os conflitos nacionais e a estabelecer unha solución normativa vinculante
O principio xeral é interesante: contar cunha lei que rexa os procesos de independencia na Unión Europea. É dicir, que determine que requisitos debería cumprir unha nación para desanexionarse do seu estado e crear un estado propio. Gustarannos ou desgustarán a esencia do seu contido e os requisitos que establecerá, pero cualitativamente é moi importante. Porque o simple feito de que existise daría a entender que a Unión Europea está disposta a admitir os conflitos nacionais e a estabelecer conxuntamente unha solución normativa e vinculante. Algo que ata o de agora non fixo. No caso de Catalunya, amparouse nunha frase insubstancial, "ese é un asunto interno de España", para non facer nada.
No que respecta a o noso país, o lehendakari Urkullu solicitou unha especie de lei de claridade en outubro de 2017 nunha conferencia celebrada en Quebec. En Catalunya tamén ocorre o mesmo, aparece e desaparece, como o monstro do lago. O socialista Miquel Iceta mencionouna en 2016, os comúns en 2017 e 2018 por mediación de Xavier Domènech e Jéssica Albiach, e ERC en 2019 a través de Roger Torrent.
A situación actual de cada estado europeo no que respecta á apertura da devandita porta é unha cuestión moi diferente. Os estados principais non manifestan unha actitude favorábel; principalmente, por dúas razóns: primeiro, porque ningún estado facilitará que ningunha nación que pertenza a un estado membro se separe del; segundo, porque moitos estados de Europa integran en si mesmos a nacións separadas, e unha lei así poría en perigo a unidade deses estados. Haberá que traballar duro para abrir esa porta.
