Seguindo unha boa tradición, quero desexarvos un bo ano tanto a vós, Vicent e María, como aos lectores dos nosos xornais. Son os lectores quen sostén os nosos proxectos mesmo nas situacións máis adversas, como comprobamos. Será difícil que o ano entrante traia máis desgrazas que o que acaba de ir.
Escoitamos moitas voces en 2020, lemos moitas análises que nos anunciaron que non volveremos vivir como antes da pandemia, é dicir, que se converterán en algo do pasado as nosas tendencias sociais multitudinarias, a afección para viaxar por todo o mundo, o consumo sen límite, o usar e tirar... Os primeiros meses da pandemia difundíronse moitas mensaxes dese tipo, sobre todo antes do verán, segundo parece como consecuencia da angustia que nos provocaba unha situación descoñecida.
Esas predicións de cambio foron perdendo forza a medida que nos afacemos á pandemia e ás súas desgraciadas consecuencias. Cando estabamos a piques de comezar o noso acto de contrición con ánimo de emenda, chegou o verán e esquecémonos dos profundos cambios que nos propoñiamos.
Cústanos máis aceptar que a pandemia é tamén unha consecuencia do cambio climático. Pouco nos dura a fe aos non crentes
Creo que na medida en que a vacina se vaia xeneralizando resultaranos moi difícil renunciar ao noso estilo de vida anterior, ou si polo menos a moitos cidadáns da nosa contorna. Gustábanos demasiado todo o que vivimos até o de agora como para renunciar a iso de súpeto. Recibimos dúas advertencias en moi pouco tempo, que nos mostran un futuro bastante negro: o cambio climático e a pandemia. Sabemos que o primeiro é consecuencia da nosa desmedida maneira de actuar, e vémolo claramente. Cústanos máis aceptar que a pandemia é tamén unha consecuencia do cambio climático, como nos sinalan moitos científicos. Pouco nos dura a fe aos non crentes.
Aproveitando a proximidade das eleccións ao Parlament de Catalunya, Vicent, que feo que o ministro de Sanidade de España Salvador Illa decida presentarse ás eleccións aproveitando a popularidade que lle deu a Covid-19. Na política non delituosa, que nesa vimos de todo, é o máis feo que vin hai moito.
