O presidente de Turquía, Recep Tayyip Erdogan, aproveitou habilmente a oportunidade que lle brindou a invasión de Rusia en Ucraína para facerse pasar por pacificador. Erdogan é un dos xefes de estado que máis violan os dereitos humanos dos cidadáns; de feito, desde o primeiro momento que tomou posesión do cargo, estivo pisando os dereitos dos turcos e os dereitos nacionais dos kurdos que historicamente están baixo o dominio turco.
Non fai falta esforzarse moito para adiviñar que sentirán os cidadáns progresistas e os kurdos de Turquía cando vexan que o opresor Erdogan, ademais de organizar as conversacións entre as delegacións de Rusia e Ucraína, pronuncia un discurso branqueador a favor da paz antes das negociacións. Quen e Erdogan, o que se une na práctica a quen di que o mellor rival é o que está enterrado.
O feito de que Turquía sexa parte da OTAN demostra que, cando se quere e convén, as portas desa organización bélica están abertas mesmo aos estados que non reúnen as condicións máis básicas da democracia. Os membros utilizan o concepto os valores de Occidente unha e outra vez para mostrar a superioridade moral dos seus estados, pero ese principio quedou minado pola conduta de Turquía. Esa asociación non xestiona os valores, senón os intereses, sobre todo os intereses estratéxicos e económicos de EEUU, membro principal da organización.
A OTAN creou unha gran esperanza entre os ucraínos que temían a intención expansionista de Rusia; se Ucraína fixésese membro da OTAN, contaría coa protección da organización que concentra máis do 50% dos gastos militares do mundo. Agora vimos que esa protección non foi real, xa que os estadounidenses, coa axuda dos seus socios europeos, limitáronse a enviar armas a cidadáns que non saben utilizalas, mentres que eles quedaron moi tranquilos nos seus cuarteis.
EEUU e Rusia, eses dous países que loitan por ser a maior potencia do mundo, paradoxalmente, nunca se dispararon un só tiro.
