“O medo é paralizante, escribe da vida”, aseverou Antía despois de escoitar o meu laio semanal diante da ameaza dunha páxina en branco. “Coma se fora tan doado, estamos cercados pola morte”, retruquei eu pesaroso. “Pandemia, guerra e inflación constitúen o novo trío dos Azores onde tan só hai que escoller ao asasino entre un virus, unha arma ou o capitalismo mentres o fascismo exerce de enterrador”, remachei.
Pese ao meu pesimismo da razón, decidín pór a vida en busca e captura nesta columna e para iso convoquei ás amizades nunha foto de familia, repartimos apertas, elaboramos un inventario de danos, comemos callos e renovamos os votos do “estou aquí para o que precises”. Deseguida escollín pisar o mar, encher os pulmóns de salitre e foi dende alí, na memoria deste presente que xoga a ser horizonte, onde volvín a ver corenta e nove anos despois a un presidente de Chile abrindo de novo “as grandes alamedas por onde pase o home e a muller libre”. Insubmiso ao abatemento, resolvín aparcar a enfermidade na consulta para abrigarme no sorriso dos meus doentes que non renuncian a loitar nos peores momentos. Canso de tanto ruído de fondo, merquei un libro de Warren Ellis que conta a historia dunha goma de mascar de Nina Simone e logo decidín regresar, dous anos despois, á Sala Capitol para escoitar música en directo. Con esa banda sonora, retornei ás rúas de Compostela detrás da miña filla reivindicando mulleres con dereitos xa!, clamando contra as guerras ao carón de pallasos en rebeldía, ou exercendo a memoria dun banquete e dun brinde en Conxo na compaña de “cen artesáns e obreiros da cidade con outros tantos estudantes que son os encargados de lles serviren”. Así foi como con estes vimbios puiden deitar palabras de esperanza neste texto, non sen antes refuxiarme nos versos de Mario Obrero, un poeta de Xetafe que con tan só dezanove anos foi quen de explicarme na miña lingua que como a vida “a poesía é esa medicina que nunca vai precisar de prospecto farmacéutico”.
