Onte en Balaídos entrabamos todos ao estadio co latexo propio dos días de estrea. Como cando comezaba a escola e estreabamos zapatos, ou mochila, ou mesmo un lapis. Ese lapis supersónico que máis que un lapis parecía unha arma secreta con tantas funcións como tiña. E con esa cara que reflectía ben a mezcla de timidez, ilusión, medo e curiosidade propia dos inicios de curso. E con preguntas. Moitas preguntas. Terei asento novo? Haberá compañeir@s novos? Seguirán sendo as matemáticas igual de aburridas? Voltará o pesado do puro a martirizarme domingo tras domingo? Seguirá o meu veciño de bancada odiando a Borja Oubiña? Preguntas que, como no colexio, moitas veces tiñan a realidade como resposta. Si, as matemáticas seguían sendo igual de aburridas e si, o pesado do puro segue a atufar a todo o que se lle pon por diante.
Nolito, Orellana, Larrivey
Sentaste no teu asento. Saúdas a os vellos compañeiros. Rompes o xeo contando como foi o verán, falando das novas incorporacións, dos vellos coñecidos, dos listos da clase que acabaron o curso pasado dun xeito brillante... E aparece Nolito en escea. “Vese que este vai empezar o curso como o acabou o ano pasado”. E Orellana non queda atrás. “Que golazo, mira que se chega a marchar...”. Até o novo, de nome Joaquín Larrivey, levantou a voz para facer ver que el non cambiou de escola para pasar desapercibido, que el tamén quere ser parte do grupo dos espabilados.
Voltará o pesado do puro a martirizarme domingo tras domingo? Seguirá o meu veciño de bancada odiando a Borja Oubiña?
Pero, como no cole, esa pequena sensación de incertidumbre que teñen todas as estreas, persistiu até ben entrado o segundo tempo. Despois, foi desaparecendo pouco a pouco ao certificar que o noso grupo natural de pertenza segue a ser o de sempre. Esa tranquilidade que nos dá a estabilidade necesaria para voltar crer posible calquera fazaña que nos propoñamos e que tantos pensamentos lle temos dado durante os días preguiceiros de verán.
90 minutos despois, esa incertudumbre deu paso á relaxación. Relaxación de saber que, a pesar do verán, da xente nova que se uniu ao grupo e dos novos profes, o grupo segue intacto. A ilusión segue intacta. As gañas parecen máis. E o celeste semella agora máis celeste. E o verde do céspede máis verde. E incluso o do puro xa parece que non molesta tanto. O equipo respondeu ás expectativas dun xeito tan doado que até parece que é posible que se poida acabar o curso con sobresainte. Como mínimo.
