Hoxe amenciches máis animada. Porque vai sol, talvez, porque non tes moito traballo, porque vas ter tempo, porque tiveches sorte e non che doen as costas de durmir toda a noite nunha mala postura. Onte non estabas tan animada. Aínda que tamén facía sol e non tiñas moito traballo, e ías ter tempo e tiveches sorte e non che doían as costas de durmir toda a noite nunha mala postura. Cal é a diferenza, entón? Probablemente non o saibas. Eu tampouco.
Non sei se a ti che pasa, mais, polo menos para min, esas subidas e baixadas típicas do día a día fóronse acentuando neste último ano que semella un bucle infinito. As persoas expertas na materia falan de fatiga pandémica, de deterioro da saúde mental, de crise (que veu converxer coa anterior), dun esgotamento da poboación máis nova, de incerteza, de desesperanza.
A miña xeración naceu coa incerteza gravada na testa. Somos esa xeración privilexiada que (disque) naceu con moitas oportunidades e creceu con poucas cousas verdadeiramente constantes. Vivimos entre crises e resacas de crises, coa ensinanza primeira e inesquecíbel de que as palabras “estábel” e “emprego” non adoitan co-aparecer na vida real. E, aínda así, sempre houbo quen nos dixese que debiamos ser persoas ben agradecidas, que tiñamos que nos conformar coas poucas oportunidades que se nos puidesen presentar, por moi precarias que foren. A precariedade tamén a coñecemos ben desde ben novas. Cargamos coas etiquetas de “pivilexiadas” e “precarias”, por moi paradoxal que esta asociación poida parecer.
A miña xeración naceu cunha suposta inercia que fai de motor dos nosos movementos. As nosas loitas a miúdo foron cualificadas como descafeinadas, indignas herdeiras das loitas das que nos precederon, perrenchas inútiles de quen non sabe apreciar o que ten. Temos máis do que merecemos, queixámonos porque ignoramos o padecemento e, á vez, somos demasiado conformistas e até cómodas, non sabemos loitar e reivindicar os nosos dereitos ou organizármonos para lograr melloras significativas na sociedade. Queixámonos por todo e nin sequera sabemos queixarnos. Isto de ser receptoras de reproches contraditorios tamén o levamos de serie.
A miña xeración naceu coa culpa estampada nos ollos. Esa culpa adquirida e tamén aprendida é unha constante. A culpa esténdese por todos os ámbitos da nosa vida coma un líquido derramado que vai tinguindo todo ao seu paso: as relacións persoais, o traballo, o mundo académico, o fracaso. A culpa deixa na boca un rastro acedo, que parece que nos quere lembrar que nunca somos suficientemente boas, como se fose a man invisíbel do síndrome da impostora.
A miña xeración naceu cos petos baleiros de futuro e cheos de carreiras sen saídas laborais e de vocacións truncadas pola procura inútil da luz verde da estabilidade económica. A esperanza, cando existe, é puramente accidental. E aínda así non esquecemos o privilexiadas que somos.
Todas estas constantes que xa marcaban a miña xeración antes da pandemia-bucle son agora monstros xigantes que nos aterrorizan polas noites. Este é un dos danos colaterais que esta situación está a ter para nós. E non, non pretendo ser frívola e esquecer todas as consecuencias directas e terríbeis que ten unha pandemia, nin tampouco desexo poñernos no centro do debate, como se fósemos o embigo do mundo, como se só os nosos males (menores?) fosen os máis importantes. Tampouco é a miña intención traer unha queixa máis e sumala ás miles de queixas que nestes momentos han ter moitísimas persoas de todas as idades no noso país. Mais tampouco quero que nos esquezamos de nós. Tampouco quero que desatendamos as nosas necesidades e que sintamos vergoña por pensar que tamén estamos mal, que tamén para nós é todo unha merda ou que tamén nós precisamos axuda.
Agora que se está a falar da saúde mental e da importancia dos coidados é o momento de reivindicar que a nosa xeración leva moito tempo precisando eses coidados e esa atención psicolóxica. Nestes momentos, cando levamos máis dun ano “en pausa”, esa necesidade aumentou. Así que, cando todo isto pase, se é que pasa, teremos que procurar un espazo no mundo que deixe este furacán pandémico para poder dicir: “nós tamén precisamos que nos coiden”. E que alguén nos escoite.
