Non me daba conta do que non se ve, do que está detrás. A máscara tapárame a cara durante demasiado tempo para me recoñecer na persoa dentro do espello.
A avoa falárame do seu tempo de Caracas e de Nélida, unha rapaza de quince anos do seu concello, que limpaba nunha casa do edificio e que aprendía a coser coa miña tía e con ela. Nélida pensaba que a podían ver e oír desde dentro da televisión. Pasábao mal, tatexaba e tiña medo. A tía e a avoa ao principio rían, despois decidiron tirar a televisión que lle facía tanto mal. A avoa dixo que era mellor poñer a radio, total nin tempo había de levantar os ollos da tea. Descubriron entón que Nélida pensaba que a podían escoitar desde dentro da caixa das voces e falar dela. Entón tiraron a radio que tamén lle facía mal. Nélida un día entrou chorando, salouco mais salouco, como se o corazón lle fose saír pola boca. Nin a agulla colleu, marchou como entrou: saloucando e co corazón a dar guerra.
Neste lugar lémbrome da historia de Nélida. Penso que as nenas coa mochila nas costas polos corredores son Nélidas que están aquí por cousas como as que lle pasaban a ela. A avoa contou que a Nélida o día dos saloucos e do corazón a dar guerra, a señora da casa onde limpaba lle tirou unha foto e ela rompeu a chorar e a dicir que ía quedar sen alma e ser unha sombra. A madriña coa que vivía mandouna no barco de volta, non ía atopar en Caracas ninguén que lle tirase o mal. Iso souberon a tía e a avoa e máis nada de Nélida.
Sinto que a máscara me tirou a alma, que só son a sombra de quen fun, nin son quen falo, teño medo e tatexo. Nélida había de ter medo nun mundo todo novo. Eu penso nisto estes días en que hai como unha guerra que che anda por dentro, como moitos corazóns que che van saír pola boca. Por iso a boca é unha porta que fechas e xa non dis, nin do que vai por dentro. Para que vou ir ao instituto se non podo contar o que me pasa, non hai amigos para isto coa máscara que nos desalma. Hai medo e un mundo en guerra dentro e fóra.
Unha Nélida das mochilas veume dicir que fose aquí á escola de detrás da porta que hai de dez da mañá a unha, que fan outras cousas por detrás da porta, non hai exames, falan e rin. Que me fan sitio, que onte foi o neno do cuarto do lado que ten trece anos que se intentou matar, que xa sabemos que aquí hai moita xente máis que se intentou matar. Eu díxenlle que sentín como a nai do neno lle dixo á psiquiatra que fora por chamar a atención, que xa non sabe que máis lle dar e a psiquiatra díxolle que, fose ou non por chamar a atención, precisaban axuda.
Contesteille á Nélida do hospital que se precisaba axuda non precisaba precisamente escola, que tiña calma sen ela, que na escola miran sempre para un, que dá pánico de que se oia o que vai por dentro, os corazóns a facer rabiar. Non lle contei que sabía con precisión que ela tamén se quixo matar con pastillas e que vin os pulsos vendados do neno de trece anos, que cos cortes chegou onde non debía. Díxenlle que ás outras Nélidas do hospital, a ela e mais a min xa nos cansaba escoitar que coa adolescencia xa se sabe, que coa adolescencia nunca se sabe. Foi preciso recoñecer que estivo ben falar con ela e que todo o mundo debería entrar na escola de detrás da porta sen culpas, sen exames, para falar e rir.
