Correr é algo que me fascina. Se non hai nada que nolo impida, unha enfermidade ou algún xeito de que o corpo nos vaia doutra maneira, todas poderíamos correr. Sei dunha nai que agardaba a chegada dun fillo que xa nacera e viña coa idade xusta de entrar na escola. Que cualidade che gustaría que tivese o teu neno? Preguntáronlle a esta nai, que aínda non sabía todas as preguntas a miúdo impertinentes que cuestionaban a súa maternidade e que ás veces ían acompañadas da tan rotunda oración, como ti non o pariches.
O que xa sabía a nai, polas revisións médicas, como poden saber moitas nais que viven nas nosas latitudes, era que o neno viña san. A resposta da nai foi que lle gustaría que o seu fillo coñecese a súa historia e que soubese correr.
Ía apurada de tempo pola Avenida de Xoán XXIII de Compostela, de repente botei a correr, constatei que aínda podía e co peso da mochila nas costas. Pensei no desexo da nai, no neno correndo coma unha bala ese mesmo traxecto, coa súa mochila ben máis pesada. Corrín máis alegre e fun esquivando a os grupos de turistas polas rúas e como levaba tanto tempo sen correr até agradecín ter que facer eses meandros. Lembrei a admiración que sentiamos na infancia por quen corría moito, que quería dicir que corría moi rápido. Lembrei a historia dunha nena de cinco anos e da súa primeira semana de ir andando, pouco máis dun quilómetro, á escola coas outras raparigas, todas un ou dous anos máis vellas ca ela. Como era a máis pequena, as grandiñas insitían en que había que aprenderlle a correr, empurrábana polas costas abaixo para que collese impulso, tiraban dela cando remata no chan, de volta, para a saída... Aínda tivo que oír que parecía unha ceboliña cando chegou tres veces seguidas á escola cos xeonllos feridos. A cousa arranxouse cando saíu correndo desde a escola e, sen parar, chegou de primeira casa dunha das outras, chamou á porta e díxolle á nai que ela xa sabía correr e que lle dixese a súa filla que a deixase en paz. Non esperaba que ao día seguinte a nai ía agardar coa filla para, diante de todas, darlle unhas vergalladas. Tampouco esperaba que uns anos máis tarde, a nena da tunda, lle preguntase se xa sabía correr como unha “chica” ou se seguía a correr coma unha nena.
Correr como unha “chica” era como arrandar o corpo dun lado a outro, non correr. Tamén se falaba do andar das “chicas”, de quen se movía mellor naquel trenzado de ganchete que pasaba pola rúa, de quen andaba coma un home ou era bruta coma un arado. Para trazarlles o paso, dereitiñas e por unha liña, sen desboques, os tacóns. Non estaba ben visto que as mulleres corresen, nin que tivesen ganas de algo. Os homes por ganas podían botar unha mexada en calquera parte. Aínda hoxe, se as mulleres mexan ás agachadas e alguén as grava e difunden esas imaxes, son para ver e non son delito, por estaren nun lugar público. Aínda hoxe hai xuíces que botan unha boa mexada, estaría ben tirarlles a foto.
É de querer que as persoas saiban correr. Entendo á nena que disque non sabía correr, que quixo que o seu fillo soubese correr e contar. Celébrome na imaxe feliz dos abrazos de Yulimar Rojas, Patricia Mamona e Ana Peleteiro. Libres para correr e mexar, escribirei nunha pancarta.
