Quero falarlles dun libro, Futuro imperfecto (Editorial Galaxia, 2010) de Xulia Alonso, conmoveume a súa primeira lectura, connmovéronme todas as que viñeron despois. Gústame recomendarllo á mocidade, aos pais e nais desa mocidade e á xente do meu tempo. Comprobo que non deixa indiferente a ninguén, nin a esa mocidade, moitas veces adolescente que me fai caso e o le; unha rapaza de quince anos díxome onte que a historia, tal e como estaba narrada, a estremecera. Unha parte dos pais e nais que len a obra aseguran que este texto lles permitiu achegarse á unha realidade, a da súa propia mocidade, da que fuxiran, da que tiñan tanto medo, da que nada querían saber, aínda que isto era imposíbel; o libro permitiulles a franqueza dunha verdade á que non tiveran acceso. Outra parte dos pais e das nais insisten en que a lectura reconcilia, varias persoas empregan esta palabra, coas amizades e familiares que lles morreran por causa da drogodependencia. Todas as persoas me aseguraron que choraron, moitas veces e moito, coa lectura do libro; aseguráronme que choraban, con e por necesidade, por se sentiren implicadas. Pensei que estremecer é un verbo que ten moito que ver co que aquí se conta e con como se conta.
Estremece esta historia contada desde o “poder” da memoria, “o elemento fundamental para engarzar os elos que dan sentido á vida”; unha vida que nos saúda desde a fotografía da capa do libro, Nico e Xulia, os protagonistas, nunha praia iluminados e felices; unha vida, a súa, que se conta dentro nunha carta que Xulia escribe para Nico, o amigo, o pai da filla, que xa non estará para ver crecer esa filla, Lucía. Unha carta tamén para que Lucía lea e comprenda a historia do seu pai, da súa nai, da súa orixe. Unha carta que é memoria vivida para que tamén a mocidade, os pais e nais desa mocidade, a xente do meu tempo e cada unha/un de vostedes, reciba o testemuño desta xeración, vítima da drogadición, culpábel e vencida pola heroína. Unha carta en que se nos presenta aquela mocidade que chegaba a unha Compostela, como Xulia en 1979, co compromiso nun futuro que cumpría mudar, con sede intelectual, desexosa de consumir todo o que a ditadura lles negara ás xeracións anteriores: lecturas, música, cine, coloquios, debates, relacións. Unha carta onde caemos na dependencia, sufrimos coa abstinencia, loitamos para nos desintoxicar. Atravesamos coas vivencias da memoria de Xulia, os procesos dunha relación entre dúas persoas, da dureza da enfermidade, un paso adiante e outro atrás, e do baleiro da morte. Precisabamos este libro por visibilizar a realidade da SIDA, o desasosego da medicina, por poñerlle rostro á enfermidade. Mais este libro está cheo de vitalidade, dunha forza herdada da avoa; dun amor que nos traspasa, moitas veces, sen que se pronuncie: o da nai, o do pai; outras, vestido de complicidade, o das amizades, que están aí, incondicionais. No centro, o amor de Nico, que alimentará a vida de Xulia e de Lucía, sen Nico.
Gustaríame saber se Xulia, que se retratou con afouteza neste libro, coñeceu Xela Arias, a poeta, negra por elección, que se retratou na e coa poesía. Gustarame falar con Xulia da denuncia do equilibrio e da vertixe da intemperie. Moito agradezo Futuro imperfecto.
