A palabra Covid-19 acompáñanos desde 2019, é unha doenza respiratoria, unha pandemia que fixo regresar as imaxes e os relatos das vivencias da gripe do 1918 e puxo en evidencia as grandes desigualdades do mundo. Comezou a escoitarse no 2019, mais Wuhan estaba na China e ese lugar, ficaba moi lonxe. Si, querida Luísa, ás veces seguimos medindo as distancias polo afastamento no mapa, como se esquecesemos o rápido que chega un avión onde interesa, como se pensasemos que os virus andan a pé e se nós.
Lembro antroidarmos en febreiro de 2020 polas terras de Viana e atoparmos algunha rapazada con traxes de fantasía que lles cubrían as cabezas cunha especie de tentáculos verdes, da cor do fento, era o coronavirus, rimos naquela bonita brincadeira mentres a fariña nos entraba por dentro. Foi o meu último antroido feliz. Menos dun mes máis tarde as escolas fechaban as portas e as persoas fechabamonos nas casas.
A Covid-19 converteu as casas de profesorado e alumnado en aulas e axiña apareceu a fenda virtual, a conexión a rede non era democrática, non todo o mundo podía ter acceso a ela. Había que adaptarse á nova situación, non todo o mundo dispoñía de coñecementos, nin de medios técnicos para seguir as aulas. Ademais a pandemia entrou en moitas casas, a morte era real, nun mundo fechado tamén ao consumo, comezou a perda de postos de traballo, de poder adquisitivo e de expectativas.
Aínda fai falta tempo para lermos novelas que relaten esta época sen que nos pareza ciencia ficción. Custa asumir o que vivimos. Somos gurgullas illadas. Convertémonos nunha sociedade desestruturada. Creo que hoxe acontecementos que vivimos nos teus últimos tempos serían difíciles de organizar, aínda con máis medios, penso en todo o movemento Nunca Máis e, en Areanegra, e a cadea humana que xuntou as mans do alumnado para abrazar a e escribir a palabra, vida, na praia de Traba.
As persoas estamos tocadas, non só no sentido real do aumento dos casos de TOC, ese trastorno psicolóxico que se fixo visíbel, que afecta a moitas adolescentes e non só e que trata tan ben Antía Yáñez na novela, Non penses nun elefante rosa; estamos tocadas nas nosas soidades e non é doado acompañar a velocidade vertixinosa de moitas mudanzas, a convivencia entre vida real e virtual, entre traballo presencial e telemático, asumir este novo escravismo moderno de ter que estar en todo e para todo, desde a túa casa, coa mellor das formacións, a mandar.
Todo isto para dicirche que rematei xullo coa Covid-19, as vacinas fixeron o seu e a doenza mudou nunha especie de gripe. Para facer a compra, volvín botar man da máscara, non quero contaxiar, tampouco me gustou que me contaxiasen.
Deume por percorrer as librarías e procurar os teus libros, mercalos e regalalos. Hai dúas semanas coñecín na libraría Lila de Compostela a Ana B L, mercaba tantos libros de poesía, a obra de Xela Arias, por exemplo, que me pareceu que ben merecía ter un exemplar de En concreto (Espiral Maior), dá gusto regalar libros que non son doados de encontrar, que van desaparecer, tal e como naceron. A ti, regalaríache esta semana 1977-2023, unha autoedición da poeta Ana Fernández Melón, de Mondariz, unha obra que me ten fascinada, meteuseme no meu corpo aberto e ándame por dentro até me converter naquela nena que arrinca a mica do xabre.
