Escribimos moitas veces cartas dirixidas a quen non as vai ler por habitaren noutras latitudes situadas na nosa memoria e nesas outras células que o amor foi debuxando na nosa cartografía do afecto.
Esta é unha carta aberta á nai, Maruxa de Flores, e á madriña, Tinucha, de Goretti Sanmartín Rei, a alcaldesa de Compostela, a súa filla e afillada. Escríbolles para que saiban o que as persoas da miña xeración sentimos o 17 de xuño en Compostela, cando a alcaldesa, prometeu o seu cargo polas mulleres que viñeron antes e polas que virán, cando os seus nomes foron pronunciados no seu discurso. Ese día moitas das compañeiras de xeración, soubemos que en Compostela xa non estaremos para sempre derrotadas. Cando se está na loita, estase na loita, no camiño de rematar con tanta exclusión e coas fendas de xénero. É tempo de amor, de confianza e de esperanza para Compostela. Orgullo, sentimos.
Mentres a vosa filla e afillada expresaba a súa emoción e a responsabilidade que asumía como alcaldesa, pensei en ti, Maruxa de Flores, no traballo de turrar pola familia, en cada unhas das túas catro fillas coas que partillei anacos de vida naquela vivenda pequena de Laverde Ruíz en que cabiamos tantas, para estudarmos e nos alimentarmos cos iogures que chegaban os domingos de La Palma, a pastelaría familiar da Estrada. Pensei na torta de follado que agora nos chega da confeitaría do teu fillo, Petiscos, o irmán das catro que mantivo o oficio. Pensei no valor dese oficio e na importancia que tivo que ver na educación da alcaldesa; da medición do tempo, da atención á temperatura do forno, das mans na masa, de todo isto vén a mesura que acompaña a súa enerxía; da responsabilidade que se pon no saber facer a torta, na ilusión de que o anaco máis pequeno de pastel sexa doce e mimo no padal, vén a mesma ilusión e responsabilidade para que o traballo político contribúa a nos facer máis felices. E vén de ti, Maruxa, costureira, de saber do tecido, do fío, da puntada precisa, tamén do arranxo, cando os corpos mudan e hai que botar man do enxeño para que o traxe sente ben. E a ilusión tamén está no sentido do bordado, nos deseños na tea co fío, para poñer a mesa máis linda, para o diálogo, para porta aberta para a cidadanía.
Pensei tamén en ti, Tinucha, na dor da túa morte e na de tantas outras que enchen de contido esa palabra que tamén a nosoutras mata, feminicidio. Pensei no voso orgullo e sei que o sabedes, que vai ser a alcaldesa de todas, tamén das nais das compañeiras da nosa xeración mortas ou asasinadas, sei que estará na fronte dun goberno que traballará pola igualdade e polo feminismo.
Pensei nas nais e nas fillas de nosoutras, as compañeiras de xeración, vivas e orgullosas porque, como di miña nai, Goretti é a alcaldesa da capital de Galiza, unha luz da humanidade. Pensei nas compañeiras e compañeiros da faculdade, en Millán Otero que xa non está, e celebraría connosco esta alegría. Pensei en todas as persoas que se foron e ven a esperanza, neste novo tempo para querermos a cidade, para reencontrala e que se encontre a si mesma. Sei que vós sabedes que á alcaldesa forza e ánimo para o traballo non lle falta, mentres nos agasalla con ilusión como alimento doce.
Sei, Maruxa das Flores, Tinucha, Millán, Chelis, Alexander, Begoña, que todo isto sabedes polas células do afecto.
