Foi en terras de Castela a última vez que conversamos. Si, señor, en Burgos, onde chegaras no coche ateigado de obras, desde a Romea, na compaña de Aymerich Picaud, para reivindicar o Románico esquecido a través das artes.
Un estraño peregrino,que ficara abraiado pola Piedade de Miguel Ánxel, esa escultura que ollaras noutrora nos libros e anos despois ao regresar a Botos desde Florencia, tumbastes aquel tronco de carballo de máis de cincocentos anos que atoparas nun serradoiro, collestes a motoserra e como se foras á procura da luz e da vida, comezastes a escascar, quitándolle anacos ata conseguir darlle forma sen demasiadas preocupacións polo acabado. Ao levantala ficastes abraiado polo que tiñas ao teu carón.
María con Cristo nos brazos, nunha linguaxe distinta a do mito do Renacemento.
Non esquezo o botelo que mercaras no Camiño de Santiago ao teu paso polo do Bierzo e os grolos de licor café, procedente de Lalín ou do teu Porto natal, do que demos conta a poucos metros do esqueleto do iate Azor de Franco, varado no páramo, aquel que anos máis tarde un creador coma ti, Fernando Sánchez Castillo, mercara para transformalo en forma de prisma para o proxecto "Espazo aberto por obras" no Matadoiro de Madrid.
Tu eras así, coma a copa dun pino, un bohemio, humilde, grande de corazón e, sobre todo, un pedazo de artista, patente nas figuras de madeira, onde utilizabas a cor para darlle personalidade e lograr maior forza e expresión como naqueloutro peregrino Aymerich Picaud, pastor dos Ancares ou mesmo aqueloutra parella sen sentido da que puideron gozar xentes de aquí e de acolá, de lado a lado de Castela-León, no seu paso por Villasana de Mena, Briviesca, Melgar de Fernamental, Paredes de Nava, Ciudad Rodrigo, igualmente na capital burgalesa, e xa non chegou a tempo a do Mosteiro de Aciveiro, nas ladeiras do Candán, non moi lonxe daquela aldea esquecida que me mostrastes noutrora, despois dunha longa andaina para chegar a Grobas, afastada do mundo.
Foi en terras do Cid e Vela Zanetti onde nos despedimos e nos abrazamos por última vez, desprendéndote daquela copia de Vicent Van Goh como outrora xa o fixeras con outras pezas creativas.
Gardo lembranzas tamén daquel espazo calmo entre carballeiras, onde xa non se escoita o son da motoserra, aquel obradoiro das artes iluminado pola poesía, un labirinto inmenso que percorrer para perderse e atoparse, onde algunha madrugada nos espertou a curuxa.
Na miña acordanza estes días que se cumpren tres lustros que viaxastes alén mar, despois de estar un días en New York.
O paraíso dos soños de Botos, continua pechado. Unha mágoa.
