Cando souben da decisión de Guillermo Zapata de dimitir como futuro concelleiro de Madrid mercede á repercusión dos seus moi desafortunados tuits publicados hai anos, e que ofendían a xudeus e vítimas do holocausto; e noutro exercicio de pésimo gusto, a Irene Villa e ás nenas do crime de Alcácer, a partes iguais; a miña impresión inicial (e definitiva) é que esta decisión é acertada, pois alguén que aspira a ser representante público non pode mofarse da dor allea, polo que eses “contos” escritos hai anos, teñen agora unha consecuencia inesperada mais lóxica pola súa crueldade, consciente ou non naquel intre da mesma.
"É ese humor que menospreza o diferente dende unha suposta superioridade. Curiosamente nunca escoitei contos sobre casteláns ou madrileños, que raro!".
![Publicidade 196050]()
Dito isto, é verdade que o humor é moitas veces mezquino. Os que coma min medramos coa tele dos setenta e oitenta (pública e única), contemplamos sen o menor espírito crítico, pois eramos só nenos, como calquera “chistoso” da época desenrolaba toda a súa “dubidosa” inspiración humorística contra “mariquitas”, “xitanos”, “tartajas” ou “putas”.
Era o que a xente quería ou era o máis doado? Non o sei, pero facer un chiste de putas ou maricóns (xa non digamos dos dous) era garantía de gargallada.
Afortunadamente a sociedade avanza e hoxe mofarse destes colectivos estaría fortemente criticado, como non podería ser doutro xeito. Agora aqueles “maricóns” dos que se ría Arévalo son cidadáns que exercen con total normalidade a súa orientación, e non teñen porque aguantar desprezos de tempos pasados.
Coas prostitutas sucede o mesmo, e ata os consumidores de sexo de pago non se atreven a frivolizar (cando menos en público) coa desgraza que supón o seu exercicio.
Os chistes de xitanos soan rancios, e que dicir dos tartajas... só o recordo de Cásen fai que por moi estúpidos que sexamos, nin se nos ocorra facer un conto daquel que sofre un defecto na fala.
Mais o humor é como a lei, esta vai sempre por detrás do delito (e o delincuente).
Hoxe aqueles “un, dos , tres” son “el club de la comedia” e aquel humor franquista de mariquitas e putas convértese noutro do século XXI de mellor prensa con “chinos”, “romanos” e “chamaquitos” como fonte de inspiración. Iso por non falar do humor de orixe imperialista do que non é só o estado español único representante. Desprezar a galegos, vascos, cataláns, portugueses... é o equivalente a facelo en Francia cos corsos e bretóns; galeses, irlandeses e escoceses dende Kensington, e bávaros dende Berlín ou Frankfurt. É ese humor que menospreza o diferente dende unha suposta superioridade. Curiosamente nunca escoitei contos sobre casteláns ou madrileños, que raro!.
"Racharei unha lanza en favor dese humor crítico. Ese que naceu da necesidade de expresión en escenarios de represión".
Cantos anos deberán de pasar ata que facer un chiste de chinos sexa condenable?.
Será un tuit de “pretendido humor” falando das tendas orientais de “todo a cen” de hoxe, motivo de dimisión dentro duns anos?
Non o sei, mais queda demostrado que mentres sexamos quen de ver a alguén como inferior, o humor de mal gusto sobrevivirá e, por desgraza, creo que ten anos de boa saúde por diante. Cando os chinos ergan a voz, chegarán os marroquís e despois os senegaleses, e así ata deixar a nosa pútrida conciencia alimentada de quen se cre superior aos demais pola súa nacionalidade, condición, raza ou orientación.
E antes de rematar, racharei unha lanza en favor dese humor crítico. Ese que naceu da necesidade de expresión en escenarios de represión. Ese humor do que os galegos somos mestres, ese que substitúe o soez polo enxeñoso, ese que fala entre liñas e que desarma ao rival sen opción a réplica. Recordo hai anos que nunha xuntanza de bastante xente, un capitán da garda civil insistiume en que lle contara un conto sobre a benemérita que algún presente me convidaba (con formato de reto) a socializar. Conteillo, era moi bo, e o capitán (gran persoa, por certo), escarallouse de risa.
Permítame que non o transcriba, pois veño de estrear a acta de concelleiro.
