Acusan a Venezuela de ditadura. Nada máis lonxe da verdade. Quen naceu e viviu en tempos de ditadura, e calquera da miña xeración sábeo, ten claro o que significa esa palabra. É o horror convertido en goberno. E en América Latina esa experiencia coñécese moi ben, porque a figura da ditadura é recorrentemente utilizada pola dereita, con militares ou sen eles, como un recurso das oligarquías nacionais para frear o avance dos pobos cando imaxinan que ese avance vai afectar aos seus intereses. E, por suposto, fano sempre co apoio explícito ou encuberto do imperio norteamericano.
A historia está alí para quen queira achegarse a ela con obxectividade.
A revolución bolivariana é xustamente o contrario dunha ditadura. Esta revolución, que non é senón o gran proxecto de emancipación de todo un pobo para eliminar a inxustiza, a desigualdade, a explotación e a exclusión estruturais, en ningún momento se apoiou, nin xamais o fará, na figura ditatorial, senón que, pola contra, ten como obxectivo, e como práctica constante, a ampliación máis profunda que poida darse da democracia. Na teoría e nos feitos.
Na constitución da República Bolivariana de Venezuela, concibida e discutida polo pobo constituínte e aprobada en referendo nacional co 72% dos votos válidos, conságrase como valor supremo a democracia. No seu artigo 2 comézase dicindo que “Venezuela constitúese nun Estado democrático e social de Dereito e de Xustiza…”. E no art. 6 establécese que “O goberno da República Bolivariana de Venezuela e das entidades políticas que a compoñen é e será sempre democrático, participativo, electivo, descentralizado, alternativo, responsable, pluralista e de mandatos revogables”
E así foi. Todo o demais son estrafalarias mentiras fabricadas pola hexemonía mediática ao servizo das corporacións que gobernan a boa parte dos estados nesta parte do mundo. Con vinte e oito eleccións xerais en vinte e dous anos, realizadas con todas as garantías, sen ningunha proba verificable de fraude ou manipulación dos resultados, a acusación de ditadura non se sostén. Ou só é sostida pola dereita nacional e internacional. Unha dereita que cando perde arrebata, como Jalisco, segundo o popular dito de México.
E xa que falamos de México, todos os demócratas debemos celebrar que esa irmá nación se ofreceu como hóspede para un novo intento de diálogo entre o goberno venezolano e a dereita opositora. Un máis na longa lista de intentos, ata o de agora fracasados porque no último momento a dereita sempre termina por irrespetar os acordos e patear a mesa. Ás veces por iniciativa propia e ás veces por instrucións directas dos representantes do imperio, tal como lle consta ao propio José Luis Rodríguez Zapatero, que foi un bo facilitador na ocasión en que ese diálogo tivo lugar en Santo Domingo.
O feito real é que tanto o presidente Hugo Chávez, no seu momento, como agora o presidente Maduro, chamaron constantemente ao diálogo como a mellor maneira de resolver as crises políticas, sobre todo cando elas afectan á convivencia necesaria e á paz da República. Pero así é a dereita. Con Chávez sentaban en 2004 nunha mesa de diálogo e pola outra estaban a conspirar e desatando os demos violentos desde a famosa Praza Altamira. E con Nicolás Maduro volve ocorrer o mesmo. Pois consta oficialmente que o presidente chamou máis de seiscentas veces ao diálogo e tivo a paciencia infinita para apostar á solución dos conflitos por esa vía. Democraticamente.
Civilizadamente. Pero coa dereita xa se sabe. Ou, mellor dito, nin se sabe. Porque calquera cousa pode suceder cos seus voceiros. Sobre todo, cando nin sequera son donos do seu propio discurso nin da vontade que hai detrás das súas decisións, porque no fondo son as pezas dun xadrez que é xogado por outros.
O pobo venezolano ten a esperanza de que nesta nova oportunidade as cousas resulten doutra maneira. E que co apoio de México, a mediación de Noruega e o acompañamento da Federación Rusa e dos Países Baixos, se poidan alcanzar por fin algúns acordos que terminen coas ilegais medidas coercitivas unilaterais contra Venezuela e obriguen á dereita a desistir dos seus propósitos violentos e a regresar dunha vez por todas ao carril da democracia, que é o que corresponde.
