Desde hai cinco anos para min o primeiro de xullo é o inicio do verán. Para min e para toda a veciñanza de Muros, o lugar no que vivo e traballo, xa que ao igual que noutras moitas vilas mariñeiras de Galicia, é cando arrinca a tempada na que as nosas praias e bares se enchen de turistas. Quen chega estes días a Galicia faino motivado polo prezo da vida, a escasa masificación dos areais ou as temperaturas amigables coas que convivimos toda a tempada estival se nos comparamos co sur peninsular.
“Non é verán de Estrella Damm, é o verán do working class, collemos forzas todo o ano, para expropiarlles o verán”. Así reza o retrouso dun tema da banda galega Ezetaerre. Acudín a ela moitos días da miña corentena, coa esperanza de que fose certo, de que desta vez tivésemos un verán para nós, para desfrutármolo, para o noso descanso.
Nada máis lonxe desta utopía, temos un país cheo de turistas, que poñen en risco a nosa saúde, que masifican os areais e que desprezan en xeral todo o que sexa os nosos dereitos. Fixo falta unha pandemia para que o pobo galego fose consciente da súa condición de colonizado.
Pois a realidade é que a pesar de ser tan riquiños como somos, nós non queríamos no noso conxunto poñer en risco a nosa saúde, ou voltar a un confinamento 24 horas, ou ao Estado de Alarma. Nós queríamos unha vida tranquila, cos nosos, esperando a que a pandemia se xestionase a escala mundial o antes posible e puidésemos voltar á vella normalidade.
Estes anos, como profesional do turismo, presenciei moitas situacións que me fixeron postularme a favor daquela tese anarquista que se podía ler en cada muro do Vigo no que medrei: “Turismo é pobreza”.
O noso ingreso na UE deixounos sen apenas cotas de pesca. Nós, que somos un pobo dependente do mar, que temos no mar un motor económico que nos permitiría vivir ao longo de toda a costa, resulta que temos que servir cañas e limpar mesas para aqueles que se fixeron coa industria e que secuestraron os nosos impostos nunha Facenda madrileña.
E parece que isto, que era tan obvio para unhas poucas galegas e galegos, comeza a ser algo palpable pola inmensa maioría. Só así se explica moitas das respostas que estamos a dar en cada lugar deste país, protagonizadas por persoas que pouco o nada teñen de revolucionarias ou de anarquistas.
Contábanme o outro día que unha veciña da vila chegou ás mans cunha turista. O motivo da disputa veu porque ambas estaban en familia a desfrutar dunha cala que temos na zona. E vese que nalgún momento a cala chegou a encherse de xente. O desencadenante disque foi unha frase do estilo: “Gallega, no te da vergüenza, deja la playa al resto, que vosotros podéis disfrutar de ellas todo el año”.
Por suposto, as galegas e os galegos sempre podemos adaptarnos ás necesidades do resto. Podemos ir á praia cando lle vaia ben ao resto, falar en idiomas alleos para que non se ofenda o resto, enunciar a cotas de peixe e leite para que poidan producir o resto, morrer nunha pandemia para que estean máis cómodos o resto… Somos tan riquiños!
Eu deixo este ano un sector do que me levo mil experiencias que me reforzan na miña idea de que somos un pobo colonizado. O que viviu esta señora, vivímolo todos os días da nosa vida laboral quen temos que tratar co turismo, e, sobre todo, co turismo que vén da meseta.
Neste tempo vinme mil veces asistindo á desvalorización do noso, no que moitas veces tiven que aturar cousas do tipo: “Es que es muy caro, la zona no lo vale”, cando escollían unha zona considerada Patrimonio Artístico ou Ben de Interese Nacional. “50 euros a noite? Iso é un abuso”, cando escollían vivendas nas que podían vivir ata 6 persoas con terraza e vistas ao mar. “La Catedrald de Santiago debería ser gratis”, cando viñan de pagar o imposto turístico da Cidade do Vaticano. “¿10 euros la hora por limpiar? Si eso lo hace una peruana por dos duros”, cando tiñan que pagar algún servizo. “¿Pero de verdad aún habláis gallego? Si sabéis castellano”. Oxalá esta condición poña en alza o valor de coidar o consumo local e os espazos comunitarios propios. E que non teñan que vir de fóra nunca máis a poñerlle prezo ás nosas vidas.
