Case chegou o verán, o que quere dicir que tamén chegou o tempo dos casamentos. Sabémolo con antelación cando recibimos algunha desas poucas cartas que continúan levando o noso nome e enderezo escritos a man. Abrímolas con máis ou menos ánimo, dependendo de quen as remite, e acabamos buscando algo que, dende hai uns anos, nunca falla. Velaí están. Ás veces de forma discreta, outras claramente á vista ou obscenamente visibles, unha vintena de díxitos agroma nalgún recuncho da correspondencia. Maniféstanse na tarxeta, nunha máis pequena contida no mesmo envoltorio ou nunha pequena etiqueta que baila dentro da cobertura de papel. Nalgunhas os números brillan, noutras son mate, teñen cores vivas ou tonalidades pastel. Pero sexan como sexan, todas sabemos o que significan.
Non son partidaria de defenestrar as parellas que poñen o número de conta na invitación ao seu enlace. Dende o outro lado da fronteira do estado civil, esta persoa que chora nas vodas –e non sente un chisco de vergoña por facelo– entende a ilusión pola performance do casamento. E sobre todo entendo, como boa precaria milenial que son, que toda axuda é benvida cando dúas nóminas suman unha das de hai tres décadas. É perfectamente lícito poñer unha vintena díxitos para botar unha man a quen, decidida a facer un agasallo, non sabe que regalar. É totalmente válido ese convite que remarca, antes dos numeriños, que "o mellor agasallo é a túa presenza". E é formidablemente compatible co afecto esa chamada de agradecemento que non esperas despois de premer o botón para que o diñeiro viaxe dos teus vinte díxitos aos seus.
A quen non chego a comprender é a quen non concibe outra cousa diferente da peaxe obrigatoria pola asistencia ás nupcias. Ou o que é o mesmo: quen vai a unha voda, paga o prato –e, con sorte, un pouco máis–. "Pensei en regalarvos unha actuación, así que, que canción queres que toque?".
"Ah, non, non, música xa temos. Non viches o número de conta?". "Estivemos falando e preferimos que nos deades o diñeiro en man para que non nos trisque Facenda". "Veña, que hoxe pagades vós!". Cunha axenda espectacular de vodas (case) pospandémicas, o que quizais nos indica esa falta de todo o humanamente elegante é que, no fondo, a esa voda non temos que ir. Que quizais son esas persoas, e non outras, as que non ven máis alá dos vinte díxitos.
