Digan o que digan as linguas da institución, as mellores luces de Vigo non son artificiais. Unha das miñas favoritas é a do miradoiro do paseo de Alfonso XII nos solpores de verán. O ceo, dourado, laranxa e rosado, escintila na ría e refracta unha escena de paraíso e paz. Os barcos veñen e van, como os pensamentos de quen se rende a ese balcón privilexiado, e deixan longos ronseis de prata no arredor da Montefaro, a Monteagudo e a Sanmartiño –as tres illas Cíes, tan celosas da súa fermosura que teiman, ás veces, en agocharse da luz viguesa con túnicas de brétema mareira–. Esa pintura sen igual que me acubillou aquel xullo de 2017 non sería posible sen a luz de Vigo, idílica, única e balsámica cando a vida, sen dar aviso, sen preparación, de súpeto deixa de alumear.
Vigo foi, durante cinco anos, a miña casa; a primeira plenamente miña. Porque foi aí, e non na Coruña nin en Barcelona nin en Palma de Mallorca nin en Bruxelas, onde me fixen grande, onde collín as rendas do mundo e aprendín a perderlle o medo aos volantazos do auto da vida. En Vigo sempre houbo luz ao meu carón, moita máis e máis importante que as once millóns de leds que chegaron nos últimos tempos. Está, por exemplo, a luz que quece no acougo ao pasear polo porto ou agardando pola liña regular marítima. A da praza da Constitución mentres arranxo o mundo con quen ben me quere. A que se filtra polas ventás de pedra sen vidro do Museo do Mar, onde baten as ondas. A que me devolve a cor á cara cando viaxo na parte descapotada do barco a Cangas ao chegar a primavera. A da praia de Samil, onde custa tanto chegar como tomar a decisión de volver á casa.
E está, como non, a luz máis importante de todas: a dos libros de Librouro e Cartabón; a da camareira brasileira do Bar das Almas Perdidas (e os horarios perpetuos); a dos mariñeiros que comen alí e contan historias de cada mar e cada porto, a piques de partir cara un novo destino; a das dúas Albas que sempre souberon estar, rir e armar un plan perfecto; a de Montse e Manolo, que foron familia de acollida; a da xente que soubo ser compañeira de quen viña tan perdida e de tan lonxe; e a luz da viguesa máis viguesa de todas as viguesas, que orientou o meu compás e nunca deixou de brillar para amosarme o camiño que estaba por vir; María, a mellor embaixadora do Vigo luceiro que prendeu para sempre no meu corazón. Volverémonos ver pronto.
