O avó tivo sempre unha gran fascinación polos paxaros. Plantaba froiteiras na horta e subía a diario os chanzos de pedra para ver como se pousaban nas pólas hipnotizados polas mazás, as peras, os pexegos e os pequenos insectos que as habitaban nas tardes de verán. Construía diminutas casiñas de madeira e colocábaas con alimento en lugares frescos para ser o mellor anfitrión de aves da Costa da Morte, simplemente para poder velas pasar. A min gustábanme os merlos. Tiñan, abofé, o pico encarnado, mais non construían niños no cabelo dourado de ninguén. "As femias son marróns e fan os niños", explicábame o avó, que celebraba cada niño que descubría no alto das árbores ou nos recunchos do cabanote como se fosen tesouros de musgo, pau e herba. Axitábase cando algún macho sacaba un verme da terra antes de saír voando rapidamente, e celebrábao tanto ou máis que un gol do Superdépor. Na mellor metáfora da liberdade, o avó sempre preferiu os niños ás gaiolas para poder observar as aves no esplendor da cotiandade.
Baixo o limoeiro adoitaba pousarse de cando en vez algún xílgaro, o seu paxaro preferido entre todos os que visitaban o xardín da casa. "Carduelis carduelis", dicíame fachendoso de todo o que sabía sobre ese bichiño migrante de cara vermella. O seu canto melódico era outro dos tesouros que nos acompañaban no tempo de estío; sabiamos que os nosos invernos non eran para aquel animaliño, que pronto marcharía rumbo a onde sae o sol. Lembro que unha vez o avó conseguiu atrapar un, mais non tardou en soltalo; a verdadeira beleza da vida é un paxaro ceibo. Eu só lles tiña medo aos corvos. Espantábanme a súa cor escura, o voo en círculo e ese son grave e renxedor que emitían dende o monte ao pór do sol. Entón o avó sentábame no banco de madeira do xardín e convidábame a ver con el a danza tenebrosa dos paxaros negros, mentres eu me gorecía baixo o seu brazo. O medo sempre esmorece na tenrura e o amor.
O avó mira pola ventá mentres o alumean os primeiros raios de sol da primavera, que lle quentan a cara e a cama. A xanela está aberta. Non dá ao xardín da casa, pero pode escoitarse o ir e vir dos paxaros que xa construíron o seu fogar. Gústame pensar que soña con que algún xílgaro está a facer a súa casiña enriba do marco da fiestra. O avó semella un paxaro nun niño daqueles que tanto atesourou. Cóllolle a man e ambos sabemos que aquí non hai corvos.
