No universo paralelo dos oficios imaxinarios, hai tempo que me declaro agasalladora oficial de kalanchoes. Esta planta de interiores, que sobrevive con pouca auga e pode florecer en inverno, fascíname dende o día que descubrín a súa metáfora da vida. Cando menos o esperas, mesmo cando o tallo escurece e a terra está especialmente seca, agroman pequenos casulos verdes coa promesa de ducias de flores amarelas, laranxas, brancas ou dun fucsia intenso. Cando vin por primeira vez un kalanchoe de pétalos vermellos, foi parar ás mans que comparten vida e felicidade. Amarelos, ás da amizade máis intensa. Brancos, ás que moveron o berce e contaron historias. Mais na casa da ferreira, o coitelo é de pau: regalo tantos kalanchoes que só teño dúas plantas propias. Unha, sobrevivente, superou catro invernos e cinco veráns, unha praga de fungos e varias podas de emerxencia para non perder o equilibrio. Como se fose un espello, máis de min mesma que da vida, floreceu en pandemia para lembrarme que a esperanza estaba nunha conxunción compartida de sal e sol. A outra merqueina hai dous meses anticipadamente florida, nun intento persoal de forzar a primavera como resposta á miña aversión polo outono. As flores encarnadas non tardaron en comezar a murchar, ata tornar nunha deprimida tonalidade marrón.
Cando xa asumira que este inverno non habería flores, xusto á volta da ponte de Defuntos, de novo sen equilibrio, descubrín unha vintena de gromos na planta e volvín lembrar o motivo polo que o agasallo. Agasallar kalanchoes é regalar esperanza nun mundo fráxil onde o habitual é perdela.
