Nada se me perde na polémica sobre As Bestas, pero xa que non se me vai o tempo pechado no lar por causa da invernía, botarei a lingua a pacer:
Como obra artística, o filme non é ningunha lobada. Resulta longo de máis, tópico, previsible e ben pensante. Tamén contraditorio, porque xunta dúas películas nunha: a primeira parece unha caricatura de Straw Dogs de Peckinpah (sen o preciso adobío de violencia e esperpento) e a segunda unha novela rosa. Dous irmáns ruíns como a carne do pescozo, que nos poñen medo no primeiro tramo, vólvense mansiños tal que ovellas ecolóxicas.
O filme remite a un caso real, o asasinato dun holandés por un confinante tras lideira fundada na comenencia: lidaban polo proveito dun comunal. Velaquí un conflito ecuménico, a loita polos recursos que o mesmo provoca a morte dun meu bisavó (tiroteado nunha briga de marcos e estremas) que a revolución rusa. Na cinta aquí evocada dous panarras renegan do cheiro a esterco e devecen por comprar un taxi (carro e licenza) na capital que os despreza.
A redención viría dunha multinacional eólica norueguesa que lles vai financiar a deserción do zudre da vida montuna, a mesma vida que adora un casal ambientalista francés que tropeza co verdadeiro rostro do bo salvaxe roussoniano. Errou o guionista trocando o motivo do tirapuxa porque, de ser certo que o negocio do vento paga tan ben, Galiza imitaríase á California da febre do ouro e os labregos achinaríanse como se nos eidos remanecese petróleo.
Errada semella tamén a arma do crime (mudaron a escopeta cazadora dos milicianos de Michigan autóctonos por unha cambadela de aloitador) e a nacionalidade do intruso, que lle vale ao actor Zahera pra zaherir ao gabacho cun patrioteirismo inverosímil. Onde ela vai que no agro galaico os cas non levan nomes (Ney, Soult) de xenerais bonapartistas. Entre apátridas do arrière pays non hai nin pode haber xenofobia, outra cousa é que lles toquen o patrimonio.
Que ninguén pense en tipos humanos endémicos da Galiza, véxase o que di Chirbes de certos valencianos: "Codiciosos hijos de campesinos procedentes de un sombrío mundo precristiano… despiadados laicos que no creen en Dios ni en Marx y que se cagan en la historia y el porvenir". Tiven un veciño, o Muxicas, que sentenciaba: "Da que eu morra, xa ningún muíño moia".
Falla no guión o costumismo, vemos un burrán facendo un pé no dominó, cando este xogo vén sendo a champions das tascas e exclúe os paspás. Bótase a faltar a xiria dos xogantís, que alguén golpee a douses e berre duque! (aplícase esta palabra en galego ourensán e internacional a naipe ou ficha de dúas pintas). Os primitivos actuais das serras de Ourense non se chaman Xan nin Breixo, gastan nomeadas expresivas (o Fabas, o Faquitrós) e nomes sumamente clásicos: Aurelio, Belisario ou Nicandro.
Non me ofendeu nin chisco a imaxe dos galegofalantes pois estou curado de espantos. Hai anos, pasando polo barrio do Pombal con bandeirantes do Bloque camiño do xantar patriótico do 25 de xullo, sentín este palique de dúas fandangas:
-¿De dónde sale esa gente?
- Esos son los de la aldea.
"Los de la aldea" sonche Rouco Varela e Alberto Núñez Feijoo.
Postescrito: non me chista o cinema musical e amo o western, pero que veña filmarnos Clint Eastwood.
