Desde finais de 2008 estamos inmersos nunha profunda crise e está a ser moito máis que unha das crises cíclicas que segundo os manuais precisa o capitalismo para auto-reproducirse; na actual crise non falamos só de economía senón da desaparición dun sistema de relacións sociais vixente desde o fin da segunda guerra mundial. E a profundidade desta crise tamén provoca reaccións extrañas en moitas persoas.
Hai xa semanas por non dicir meses, que lle estou a dar voltas a algunhas desas reaccións que empezan a ser repetitivas, e non me refiro á sensación de derrota de quen está desempregad@, perdeu xa todo ingreso e non albisca saída nin ao medo a reivindicar de quen conta cun emprego precario; reaccións dese tipo son perfectamente entendíbeis.
As que me chaman a atención, e nalgúns casos déixanme verdadeiramente apampanado, son outras reaccións que se están a producir en persoas ás que en principio se o consideramos obxectivamente a crise non debería afectarlles de tal xeito.
"Hoxe o ministro de Xustiza do goberno de Mariano Rajoy non precisa caretas e amosa a súa verdadeira faciana de clásico representante da dereita reaccionaria e confesional".
Unha delas é o número importante de persoas que diante da proposta de reforma da lei do aborto manifestan o seu afliximento ao teren descuberto que o Alberto Ruíz Gallardón alcalde moderno e esperanza dunha dereita civilizada era só unha realidade virtual que lle deu moi bos resultados no seu obxectivo de namorar a moita da chamada progresía, tapándolle os ollos coa súa “suposta” defensa de determinados dereitos pouco compatíbeis coas tradicións da dereita e coa súa tamén “suposta” capacidade de diálogo. Pero iso era cando Gallardón facía política na Villa y Corte e precisaba vestir unha ropaxe que permitira marcar diferenza coa liña de Esperanza Aguirre. Hoxe o ministro de Xustiza do goberno de Mariano Rajoy non precisa caretas e amosa a súa verdadeira faciana de clásico representante da dereita reaccionaria e confesional. Está claro que a quen teña feito un seguemento da historia deste típico fillo da dereita o Gallardón facha non lle pode chamar a atención, lembremos ademais aquela frase atribuída ao seu pai, que foi dirixente da Alianza Popular na etapa de Fraga “Tenías que conocer a mi hijo Alberto, ese sí que es de derechas”.
Este exemplo amósanos como é posíbel facer uso dos medios que nos aporta a cultura da imaxe para crear unha realidade totalmente virtual que durante moitos anos mantén embobada a xente que se considera a si mesma capacitada para analisar a realidade e dificilmente recoñecerá que pode chegar a ser manipulada.
Outra reacción que me chama a atención vai aparentemente na liña contraria; conforme avanzaba o debate social ao respecto da coñecida como lei Wert fun comprobando como medraba unha ilusión ao respecto da existencia, por fin, da unidade dese ente etéreo coñecido como “toda a esquerda” para facer fronte á intromisión da Conferencia Episcopal no sistema educativo de man do goberno do PP. E síntoo moito, sei que o mantra da unidade en momentos de crise, e por tanto de necesidade de adoptar decisións, axuda a calmar conciencias pero eu sempre que poida tentarei non axudar a erguer o espellismo das realidades inventadas.
Hai uns días o meu compañeiro Xavier Rodríguez advertía nas redes sociais: "Sendo o primeiro en considerar que unha ensinanza doctrinaria da relixión non ten cabida no ensino, e menos aínda ser avaliable - por tratarse dunha cuestión que pertence á esfera do privado- estame preocupando que todo o debate da LOMCE xire sobre a relixión e que nos empecemos a esquecer das graves consecuencias que tería para o ensino público ou para o concepto mesmo que temos da EDUCACIÓN como formación integral da persoa - non só de traballadores- e o seu papel para equilibrar as desigualdades. O da relixión -por reversible- é, como diría Caneda , "pataca menuda". Que non nos enganen."
"A necesidade de crer na existencia dunha dereita civilizada e o desexo de unidade sen pensar en base a que se debe producir esa unidade son só dous exemplos de reaccións que observo ao meu redor".
![Publicidade 194501]()
Eu concordo co que dicía pois cada día podemos comprobar como determinados grupos comunicacionais e credores de opinión ligados ao PSOE centran case todos os seus dardos nesa cuestión á mantenta para deixar en nivel inferior a xeralización das subvencións ao ensino privado, a recentralización de competencias, a agresión aos idiomas propios de Galiza Catalunya e Euskadi, o modelo de dirección….., cuestións nas que hai poucas diferenzas no que defenden os dous partidos sistémicos do estado.
A necesidade de crer na existencia dunha dereita civilizada e o desexo de unidade sen pensar en base a que se debe producir esa unidade son só dous exemplos de reaccións que observo ao meu redor. Reaccións que ao meu entender responden á necesidade de atopar algo real ou imaxinario ao que agarrarse diante da acelerada desaparición dun mundo no que moitas das persoas que experimentan esas reaccións gozaban dunha estabilidade e dun nivel de vida relativamente confortábel; persoas que en moitos casos non viviron procesos de reivindicación colectiva de dereitos, e consideraban que a historia só ía cara adiante non pasándoselles nunca pola mente a posibilidade dunha involución nas súas condicións de vida.
