Quen está acotío en contacto cos ríos e ten unha certa idade sabe ben que, en liñas xerais, o estado da malla fluvial galega difire moito do que era hai non moito tempo. É certo que existe un plan de actuacións para a restauración de leitos fluviais –máis discutíbel sería se o importe que anualmente se lle destina é o necesario- e que hai iniciativas, públicas e tamén sociais –velaí o Proxecto Ríos de Adega, desde 2005-, que inciden na sensibilización, mais non o é menos que, lonxe de remitiren, os problemas que sofren son os mesmos que nos últimos anos.
Fernando Cobo, profesor na Facultade de Bioloxía da USC e director da Estación de Hidrobioloxía Encoro do Con, considera que “o estado dos ríos galegos, en xeral, afástase significativamente da condición que lle corresponde”, se para ese diagnóstico se considera o grao de desviación “observado nos nosos ríos a respeito das mellores condicións biolóxicas segundo o seu estado natural libre de presións ambientais”.
[Podes ler máis no Sermos Galiza 247, á venda na loxa e nos quiosques e puntos de venda habituais]
