Non colaborar

Lemos estes días como o PP vetou Roxelio Santos, o mariñeiro-divulgador mediático, dos programas da TVG porque apoiou publicamente o BNG nas pasadas eleccións. Xa iamos vendo tamén como o PP vetara xornalistas (a propia María Obelleiro, a directora de Nós Diario) nos faladoiros da TVG e RG, como non aparecían neles cantantes como Sés ou O Leo ou como non hai música galega en Radio Galega Música e si chocalleirada folclorizante hispano-andaluza. Comprobamos como todo o que se relaciona co nacionalismo galego acaba vetado ou expulsado dos medios públicos. Pero nós ben sabemos que o máis intelixente e dinámico do noso país está nese case medio millón de galegos e galegas que apostaron no BNG: actores e actrices, escritores e escritoras, profesores e profesoras, deportistas, músicos e músicas, intelectuais, ensaístas, compositores e compositoras, xornalistas, divulgadores e divulgadoras, científicos e científicas, editores e editoras, etc., xente da máis formada e informada deste país. E que pasaría se todas estas persoas ás que nos estamos a referir acordan non ir a ningún programa nin faladoiro nin verbena da TVG ou da RG? Xa, xa sei, encherían a grella con Pilipampín, Combodominicano, Caneiro, Blancovaldés ou Azucarmoreno. Perfecto, esa é a súa cultura e esa é a súa intelectualidade. Pero nós non colaboremos con eles. Non vaiamos aos medios públicos onde vetan Roxelio, María, Sés e moitos outros. E se queren escritores-floreiro ou opinadores-berrallouzas que chamen os seus requetés culturais e intelectuais (que tampouco teñen moito onde escoller). Pasos simbólicos E xa postos, toda esta xente brillante, artistas e intelectuais que apoiaron o BNG, poderían dar tamén outros pasos simbólicos pola cultura e a dignidade do país: condicionar toda entrevista, toda reportaxe, todo comentario deles ou da súa produción nos medios de comunicación a que non os traduzan. Estamos fartos de ver en xornais galegos entrevistas en castelán a páxina enteira de Manolo Ribas, Iolanda Castaño, Serxio Álvarez, Pedro Feixoo etc., cando estamos seguros de que as entrevistas discorreron en galego. Non permitamos a tradución. Se Ribas ou Morris ou Kevin Vázquez ou Berta Dávila, por poñermos algúns nomes, condicionasen a concesión das entrevistas a que non os traducisen, estariamos dando un paso de xigante na visibilidade do noso idioma e na esixencia de nos respectaren, estariamos sendo educadamente intransixentes como deberiamos selo sempre. Son os xornais e publicacións acostumados a nos traducir os que terían máis que perder. Se se empeñan en traducir: non colaborar. Ninguén. Que se dean os premios entre eles pero que non utilicen persoas conscientes como coartada cultural para aparentar que fan cousas pola lingua e a cultura Se todos, ou polo menos unha inmensa maioría de persoas conscientes da súa galeguidade, como seguramente o serán ese case medio millón que votou nacionalista, se plantasen e acordasen non colaborar con quen veta, con quen nos traduce, con quen nos nega, e apoiasen unha rede de distribución, difusión e coñecemento social e cultural en paralelo, independente da Xunta, das súas mercas, marcas e subvencións, independente dos medios que teiman en nos traducir, veriamos quen gañaba o pulso a medio e longo prazo. Xa, xa sei que sempre habería algún que colaborase, pero… pagaríalle a pena? Posición Fernández Paz E que facemos cos premios e xurados dependentes ou organizados pola Xunta? Posición Agustín Fernández Paz: non aceptar colaborar e rexeitar premios de mans das autoridades que están obrigadas a defender a nosa lingua, a nosa cultura e o noso territorio pero que, en troques, o que fan consciente e constantemente é agredilos. Que se dean os premios entre eles (como xa fan) pero que non utilicen as persoas conscientes como coartada cultural para aparentar que fan cousas pola lingua e a cultura. Eu ben sei que hai persoas que comen das subvencións ou están en cargos institucionais e por iso deben aparentar levarse ben coas autoridades da Xunta, pero outras moitas non temos dependencia ningunha dos caprichos ideolóxicos galegófobos de quen manda en San Caetano ou en San Marcos. Somos estas persoas as que deberiamos exemplarizar co noso rexeitamento a colaborar con quen nos nega, con quen nos quere utilizar de floreiros para xustificar a desfeita e a chocallización da nosa cultura. Como fixera Agustín Fernández Paz. Hai anos un responsable de Cultura animábame a lle pedir unha subvención. Dixérame literalmente: "Ti pídeme o que queiras, nós aquí temos poder e temos cartos, o que nos faltan son ideas". Así son eles. Fagamos cultura, ensaio, audiovisual, literatura ou ciencia e difundámola en galego. O talento, as ideas e a creatividade están do noso lado. Independicémonos deles.