-Como avalías o estado actual do ecoloxismo galego?
A actividade dos grupos locais está moi reducida en relación ao que foi na última década dos século XX e primeiros dous mil, tendo desaparecido unha maioría deles. Mesmo diminuíron os grupos locais de ADEGA, entidade que pola contra mantén un nivel alto de traballo nacional e sectorial. Un traballo de educación ambiental consolidado, unha atención constante á denuncia de impactos ambientais, mesmo certa incidencia en ciberaccións, mais en conxunto un traballo disperso con pouco músculo en temas concretos prioritarios. Loitas como Corcoesto ou Sarria tiveron a sociedade como protagonista, o que nos fala dunha conciencia ambiental mais xeneralizada que noutrora.
Sermos ten de dar voz aos axentes locais e seleccionar axeitadamente os enfoques do discurso de fondo
-Que evolución agardas do ecoloxismo a cinco anos vista?
Máis reivindicación e tamén consolidación do voluntariado. O enquistamento de problemas como a xestión do lixo e a eucaliptización, o agravamento doutros (cambio climático, especies invasoras, perda de biodiversidade) xunto coa superación dunha época de queda, causada pola resaca do boom post-prestige e a crise, fan prever un incremento das accións reivindicativas. Agardo que o ecoloxismo consiga mobilizar a sociedade en temas prioritarios como os citados.
-Que esperas de Sermos nos próximos cinco anos e en que cres que debemos e/ou podemos mellorar?
A evolución foi boa, tendo mellorado a calidade técnica. Hoxe hai información dispoñible sobre todas as temáticas, pero despersonalizada e descontextualizada. Dar voz aos axentes locais e seleccionar axeitadamente os enfoques do discurso de fondo. Na situación actual, a alfabetización ecolóxica non se pode limitar a ecoloxistas, toda a xente ten que saber identificar os problemas ecolóxicos e o que son solucións reais. Claro que isto sería o que lle demandamos a unha maioría de medios que non o están a facer.
