Por unha lei galega do clima consciente da emerxencia

Se as eleccións do 23 de xullo tiñan certo carácter de plebiscito en temas como a violencia machista ou o clima, o resultado amosa un longo camiño por percorrer, mais nun escenario mellor que o debuxado nos últimos meses. Comprendeuse o perigo do ascenso das dereitas ultra, igual que nos comicios xerais do 1993 e do 2004 ou nos galegos do 2005. Un feito relevante a nivel europeo para a salvagarda dos dereitos sociais e especialmente importante para as mulleres, as persoas migrantes, as persoas con doenzas e a axenda do clima. A ausencia dun triunfo na alianza da dereita correspóndelle sobre todo á resistencia da mobilización antifascista. Descóbrese unha conciencia social con alicerce na militancia de rúa fraguada nos anos do auxe feminista e das protestas de xustiza polo clima. Hai potencialidade para subverter os marcos xa instalados desde o discurso ultra, sedimentados desde a súa estrutura mediática, replicado nas redes sociais. Xullo, o mes máis caloroso da historia rexistrada No negacionismo do cambio climático o bloque da dereita traballa un falso dilema entre a defensa dos agricultores e a protección do medio ambiente, como se ambas as dúas non estivesen cada vez máis solapadas. Xa o primeiro Informe sobre o cambio climático en Galiza (2012) contemplaba indicadores do quecemento nos ecosistemas terrestres con cambios na fauna, flora, solo e auga, con influencia na produción agraria e na fisionomía dos bosques. Os eventos climáticos extremos aumentan a nivel global. Xullo do 2023 foi o mes máis caloroso no planeta desde que hai medicións, segundo o Servizo de Cambio Climático Copernicus. Xullo de 2023 foi o mes máis caloroso no planeta desde que hai medicións, segundo o Servizo de Cambio Climático Copernicus Neste escenario, Galiza prepara a lei do clima, unha oportunidade para afrontar a emerxencia desde o territorio. O anteproxecto de lei, xa co tempo de alegacións rematado, non propón de momento prazos concretos, alén do cero neto de emisións no 2050, e deixa dúbidas no referente aos instrumentos de planificación e obxectivos intermedios. Para a ONG Greenpeace deberíanse acadar as emisións netas cero en Galiza no 2040, reducilas como mínimo un 55% para 2030, acadar un sistema eléctrico e enerxético 100% renovábel no prazo de sete anos, democratizar o sistema enerxético e rematar co control oligopólico, minguar a demanda de enerxía cando menos nun 40% sobre os niveis do 2007, abandonar a queima de gas fósil para xerar electricidade en 2030, acadar un 30% de superficie galega protexida, tanto en terra como no mar, prohibir a venda dos automóbiles diésel e de gasolina novos nun prazo de dous anos e dos híbridos dentro de cinco ou reducir polo menos un 42% as emisións do sector agrícola en 2030 respecto a 1990. Axenda antiambiental O Partido Popular Europeo fixo oposición á Lei de Restauración Natural da Eurocámara que propón políticas de recuperación nun 20% dos ecosistemas da UE de aquí a 2030. No conxunto do Estado hai certa concordancia de axenda antiambiental entre o Partido Popular e Vox. Nunha tendencia xeral, a ultradereita lanza a teoría e difúndea até crear un clima de opinión favorábel e o PP facilita levar á práctica algunhas cuestións. A postura evidenciouse durante o debate a dous de Núñez Feijóo con Pedro Sánchez en Atresmedia. Alén da falta de contacto coa realidade no comentario das laranxas a 0,12 euros, o candidato do PP ofreceu o rexeitamento de medidas tan tímidas como o cobro das bolsas de plástico. Foi a única referencia ao clima no debate. Son indicios dun guión trazado polo grupo mediático para obviar un tema no que o partido non se posiciona con claridade. No conxunto do territorio estatal o voto ao PP foi maioritario entre o 5% das zonas máis ricas, Galiza contempla esta tendencia mais consegue incluso mellores resultados entre a poboación con menor renda. Vox volve quedar sen representantes para Galiza no Congreso e continúa a ser a única comunidade xunto a Navarra sen deputados autonómicos nos parlamentos. O crecemento da ultradereita é tendencia en toda Europa. Francia, Dinamarca, Suecia, Bulgaria, Grecia e, sobre todo, Italia e Finlandia, experimentaron un notábel crecemento. No conxunto do Estado español dáse un retroceso, unha perda de centos de miles de votos, se ben coincide co feito de que en España, a dereita nazi non se conformara plenamente até 2018 como partido con opcións de goberno e tivera un impacto limitado. Hai un mapa de traballo interesante con especificidades territoriais no que fortalecer a conciencia sobre cuestións clave como o clima.