O clima perdido das eleccións

The Rodney &amp; Otamatea Times. Seguro que a ninguén lle soa a nada, mais é un xornal de Nova Zelandia que en 1912 publicou unha breve nota falando do quecemento global producido pola queima de carbón. Non acertaron, porén, no prazo dado porque, dicían, os efectos habíanse notar nuns poucos séculos. Claro que era moi difícil prever o que se chama ‘A Grande Aceleración’, ese período de tempo que comeza en 1950 e se caracteriza pola extrema alteración dos ecosistemas debido ao incremento exponencial do consumo, o crecemento demográfico, o desenvolvemento económico e a urbanización. Décadas máis tarde, en 1967, Manabe &amp; Wetherland publican un artigo no que, empregando un modelo computacional, representan por primeira vez os elementos fundamentais do sistema do clima da Terra, advertindo o que o CO2 podería supoñer para a temperatura global. Dende ese momento, as incipientes organizacións ecoloxistas a nivel global falaban abertamente do denominado “efecto invernadoiro”. Estes xa afastados anos son clave para entender a evolución do pensamento e da información ao redor deste grave asunto. Nos anos 70 e 80, científicos das empresas petroleiras como Exxon e Shell calcularon cunha fiabilidade estarrecedora as ppm (partes por millón) de CO2 que habería actualmente na atmosfera, unha cifra non acadada dende hai 4,5 millóns de anos (aínda non aparecera o xénero Homo na Terra). Estas compañías petrolíferas non só ocultaron a información, senón artellaron unha estratexia perfectamente financiada para parar a preocupación polo clima. Uns anos máis tarde, en 1988, créase o Grupo Intergobernamental de Expertos sobre o Cambio Climático, o IPCC, no seo da ONU, que culmina coa celebración da primeira Conferencia das Nacións Unidas sobre Cambio Climático, a primeira COP en 1995. Neste momento, as empresas fosilistas activan a súa estratexia que culmina en 2009 cunha operación de boicot á COP na que se filtran correos electrónicos de científicos fóra de contexto. Detrás disto está a ultradereita internacional cos sinistros irmáns Koch na sombra. O cambio climático vai, nin máis nin menos, que sobre a supervivencia da especie humana Ideoloxía A loita contra o cambio climático podía danar a conta de resultados das multinacionais do carbón e do petróleo ademais doutras, como as automobilísticas. É entendible que os seus donos, da ultradereita global, fixesen todo o posible por ocultar e terxiversar, pero tivo e está a ter unhas consecuencias dramáticas para o planeta. As dereitas e ultradereitas “locais” copian unha axenda global na que non teñen absolutamente nada que gañar e si teñen, pola contra, todo por perder, como imos perder o conxunto da especie humana. En definitiva hai un absurdo enlace ideolóxico entre os irmáns Koch e Manolo, concelleiro dun partido de ultradereita, ou do PP, para o caso, de Murcia por poñer un exemplo. A socialdemocracia europea nestes anos tampouco foi quen de medir o que estaba a pasar co cambio climático e máis á esquerda, tampouco, cegadas por unha lectura mediocre e parcial dos esquemas da civilización industrial. Porén, parece que, por fin, a bandeira do cambio climático comeza a ser un sinal de identidade das esquerdas (en senso amplo sexa o que sexa que isto signifique). Chegamos á tempada primavera/verán de 2023 e o panorama é o seguinte: temos 423 ppm de CO2 na atmosfera (uns 316 ppm en 1960), o mes de xuño foi o máis cálido dende que hai rexistros, seca xeneralizada, temperaturas récord simultaneamente no hemisferio norte (USA, China, Europa), récord sen precedentes de temperaturas nas augas do Atlántico norte, prognóstico de fallos simultáneos en zonas de produción de alimentos a nivel global, etc. E, por suposto, unha campaña electoral na que hai actores que din non crer no cambio climático, cando en realidade non o entenden. Outros din que hai que combatelo pero sen decatarse de que moitas das medidas que levan no seu programa contribúen a el. O mellor exemplo é que a cabeza dun partido mencione pola mañá o cambio climático e un candidato, pola tarde, se estenda sobre infraestruturas de transporte por estrada que “faltan”. O cambio climático vai, nin máis nin menos, que sobre a supervivencia da especie humana, ou polo menos da supervivencia dunha fracción dos 8.000 que somos hoxe. Alimentos e auga. Mentres, a península vai deixar de ser a fábrica de alimentos para Europa que agora é; tampouco vai recibir o sacrosanto turismo debido ás temperaturas. Necesitamos concretar: reducir metano, parar a deforestación e a destrución de ecosistemas naturais, restaurar zonas degradadas e deter o incremento de terras agrícolas, cambiar a agricultura para cambiar o que comemos, cortar o consumo de carbón e petróleo e, en definitiva poñer o clima, a supervivencia, no centro de calquera decisión por moi cativa que poda parecer.