Atención Integral nos centros de saúde

"A primeira riqueza é a saúde". Ralph W. Emerson, Boston, 1803-1882 Escritor, poeta e filósofo estadounidense Fanse 45 anos desde o cume de Alma-Ata de 1979, onde se fixou o obxectivo de "saúde para todos no ano 2000" e se establecían os indicadores sanitarios mínimos que deben lograr os países asinantes. Por desgraza o desenvolvemento político e social foi insuficiente e non se alcanzaron os obxectivos propostos en moitos lugares. Neste contexto, xurdiu a necesidade de propoñer reformas no sector sanitario, recoñecendo primeiro o carácter universal do dereito á saúde de toda a poboación, garantindo despois o acceso equitativo aos servizos e, finalmente, mellorar a súa calidade. Conseguiuse o proposto en Alma-Ata? Eu creo que non, e cada día que pasa imos a peor. Os responsables políticos que temos non aprecian o valor dunha sanidade pública de calidade e os gobernos neoliberais están deixando a atención sanitaria á sorte de quen poida pagala. A Atención Primaria busca o enfoque da saúde de toda a sociedade, que ten como obxectivo garantir o maior nivel posible de saúde e benestar e a súa distribución equitativa mediante unha atención centrada nas necesidades das persoas (o antes posible) e ao longo da súa vida, desde a promoción da saúde e prevención de enfermidades ao tratamento, rehabilitación e coidados paliativos, e sempre no contorno máis próximo das persoas. Tamén debe incluír a atención á comunidade onde reside a persoa. Atención integral Unha meta fundamental é a desmedicalización da Atención Primaria, potenciando e priorizando as actividades nos centros de saúde e facendo fincapé no traballo en equipo. Urxe reorientar a Atención Primaria cara a un modelo comunitario e participativo, transformando as áreas de saúde en espazos para unha atención integral. Segundo a Real Academia da Lingua Galega (RAG), integral é aquilo "que inclúe todos os aspectos ou partes da cousa que se trata", neste caso a saúde, baseada na diagnose de problemas, necesidades e recursos relacionados co benestar: realizar plans de saúde a nivel local, así como potenciar as relacións dos centros de saúde cos hospitais de referencia. Como se forman os médicos e médicas se non teñen titores, sen a creación de unidades docentes? Desde as Organizacións de Defensa da Sanidade Pública, sindicatos, etc. sempre dixemos que a Atención Primaria debe ser unha atención integral, o que supón, contar cos profesionais necesarios para dar un servizo completo nos centros de saúde. Así que non chega só con persoal médico e de enfermería, tamén debe incluír profesionais de odontoloxía, fisioterapia, PSX, terapeutas ocupacionais, atención temperá, persoal de psicoloxía clínica, logopedia, traballadoras sociais, farmacéuticos, matronas... Todos estes profesionais deben traballar en equipo e relacionados, sen trabas, cos especialistas dos hospitais de referencia. A desculpa dos malos gobernantes, de reclamar ao Goberno central médicos e botarlle a culpa sempre a outros, é mentira. O Ministerio de Sanidade ofrece as comunidades autónomas os MIR que previamente foron pedidos polos propios territorios. Para ter capacidade de máis médicos deben ter unidades docentes e os Srs. Feijoo-Rueda non as crearon, entón, como se forman os médicos e médicas se non teñen titores? Cando convocan prazas na Galiza, non se cobren todas as ofertadas, o que é indicativo da desincentivación que existe entre os profesionais, para ocupar prazas, mal pagadas, con inestabilidade e precariedade laboral. E así sucederá sempre se non cambiamos estes xestores que xa deron probas máis que suficientes da súa incompetencia! Calidades despois dos recortes E temos a realidade: "Non é un problema de chequeira", Rueda dixit. "Non temos médicos por culpa de Madrid", as urxencias están saturadas e o que nos ofrece a administración é que teñamos "sentidiño" e poñamos a máscara. Pois ben, se imos aos feitos, preguntémoslle por que os orzamentos do ano 2024 son menores en 145 millóns de euros que os de 2009, cando chegaron ao poder (se medimos o IPC deses anos). Tivemos que pasar polos recortes salvaxes dos anos 2014, 2015, 2016 e 2017, cunha pandemia por medio, guerras a nivel mundial que afectaron aos orzamentos dos produtos básicos, o que deixou o sistema sanitario público galego coas costuras ao aire, xunto coa desmotivación in crescendo dos profesionais. Que teñamos unha sanidade de calidade vai depender do que fagamos este 18 de febreiro. A saúde non pode estar en mans de xente que xa demostrou a súa incompetencia e cunha estratexia evidente de privatización. P.D. Nunca Máis.