Unha pantasma percorre o mundo: o legado de Trump

Antes de nada, pido desculpas por parafrasear ao meu admirado K. Marx para explicar o auxe do novo fascismo. Un fascismo, ultraliberalismo, dereita radical ou violenta, que baixo diversos pelaxes formula unha pregunta difícil de responder: serán estas formulacións extremas, derivadas do histrionismo de D. Trump, a forma que adoptará o pensamento conservador e reaccionario para expresarse de aquí en diante, substituíndo a dereita moderada que semellaba imprescindible nos sistemas políticos modernos? En Estados Unidos o trumpismo devorou o Partido Republicano; Le Pen, a dereita clásica; Meloni, a Forza Italia e así poderiamos continuar. Desafortunadamente cómpre comezar por Palestina. Despois do ataque de Hamás asistimos a un auténtico xenocidio perpetrado polo exército israelí en Gaza. Non se trata de erradicar a Hamas, que con estas accións manterá a súa xustificación (un odio normal contra uns veciños supremacistas, violentos e exterminadores), senón de tapar a enorme derrota na imaxe idealizada que os israelís tiñan de si. Todo mudou, a falsa seguridade do estado artificial creado pola ONU, mantido por Estados Unidos e gobernado por unha dereita radical e corrupta. Unha dereita que dificilmente se manterá no poder no futuro, pero que non dubida en atacar escolas, hospitais e en matar milleiros de nenos e nenas, só para expresar a rabia polo ataque do 7 de outubro. Isto si é fascismo en estado puro, un fascismo que traxicamente reproduce o que os nazis alemáns engordados despois da derrota do seu país en 1918, fixeron con centos de miles de xitanos, eslavos, comunistas e por suposto xudeus. Palestina Pero con Palestina só non abonda para ollar o rexurdir destas formas violentas do actuar reaccionario. Nos Estados Unidos D. Trump pode volver gañar as eleccións, aínda desde o cárcere. O feito de que intentase alterar o resultado de 2020, de que sexa un defraudador con Facenda ou de que insulte os tribunais pouco importa se é o mellor garante da redución dos impostos aos ricos, do dereito a levar armas e do mantemento da ideoloxía supremacista branca. En países da UE como Hungría os recortes á liberdade de expresión, o emprego da relixión para reprimir dereitos humanos e o mantemento de políticas xenófobas tamén son norma. En Turquía a extrema dereita está asentada no Goberno de coalición con Erdogan, que mantén os ataques contra os kurdos. Por último, os dereitos da oposición real en Ucraína e Rusia son inexistentes. Estado español O percorrido por todos eses países serve para advertirnos de que no Estado español non estamos libres dun auxe destas formas de expresión ideolóxica. De feito, a fascinación polo trumpismo e a síndrome de abstinencia de poder estatal ten levado ao PP xunto coa extrema dereita a traspasar liñas descoñecidas até o de agora. Hai un cuestionamento dos resultados electorais, dos contidos normais duns pactos de goberno, negación de medidas como a amnistía que xa se aplicaron e unha mobilización sen precedentes do Estado profundo (maxistrados, militares, grupos relixiosos, etc.). Trumpismo é loita descarnada de clases, dirixida polos poderosos con certo consenso inicial contra os traballadores e as minorías Unha carreira que non propón programas alternativos ao Executivo, senón que procura o seu colapso. Este trumpismo practico pode rematar na emerxencia dunha nova líder da dereita dura (Díaz Ayuso emula moitas veces a Meloni ou Le Pen) ou á progresiva substitución do PP polos auténticos discípulos do antigo presidente norteamericano, Vox, aínda que non se observa demasiada capacidade nos seus líderes. En todo caso, a pantasma xa chegou aquí e semella que o mantemento dunhas auténticas normas democráticas, respectuosas cos dereitos humanos, vai tornarse cada vez más difícil. Arxentina Para rematar, unha nova inquietante nunha república próxima afectivamente a nós, a Arxentina. O triunfo de Milei nas eleccións presidenciais confirma a forza do fascismo-trumpista latinoamericano e constata o fracaso de gobernos da falsa esquerda como os peronistas. A catástrofe económica levou a un voto de rabia, que se dirixe a un líder ben preparado mediaticamente polo poder financeiro, que vai entrar a fondo a espoliar as riquezas do país. Se se crea unha burbulla de crecemento macroeconómico o experimento de Milei triunfará, coa derrota das clases traballadoras e populares que van perder os poucos dereitos que até agora tiñan. Non esquezamos que o trumpismo é loita descarnada de clases, dirixida polos poderosos con certo consenso inicial contra os traballadores e as minorías.