A axenda oculta tras o lema da rebaixa de impostos

Dende hai anos, dende certas instancias e partidos políticos, veñen incorporando os seus lemas e programas a redución de impostos: dende 1981 viñeron poñendo o acento na rebaixa de impostos aos ricos. Ultimamente xa se lanzaron á rebaixa de impostos ás rendas baixas e medias baixas. Este foi o primeiro lema ostentado polo novo presidente do PP nada máis enxergar que o proclamaban. Que astuto programa! Seguramente ten moito gancho e cala ben: van da-lo golpe! Pero detrás deste tipo de propostas, que forman parte dunha tecedeira de intentos que buscan deixar a organización social a valavento das cúpulas sociais, que levan deseñando unha estratexia de longo prazo para o lance no que andan. Quen está detrás desta axenda oculta? Estarán, claro está, uns actores e unha estratexias. Os actores son unhas oligarquías mundializadas, e tamén, anque doutro xeito, unhas oligarquías estatais. A oligarquía global consiste nun feixe de directores de empresa e de instancias de investimento que controlan a que debemos chamar a rede global de empresas: case todas as empresas do mundo de certa dimensión están hiperconectadas por accionistas e directores comúns, que manteñen participacións mutuas e cruzadas, que ligan as empresas nun tecido único, con moitos lugares de encontro, cunha rede de entidades sen fins de lucro financiadas por elas, que constitúen o que Domhoff chama “rede de planificación política”, onde se discute e se chega a acordos e estratexias do seu interese. Con Thorstein Veblen, unha das súas tarefas é andar de cacería planetaria á busca de oportunidades de negocio, para beneficio da humanidade, din eles, anque a humanidade doente óllaos con receo e murmura: -Si, si.... Ó respecto, a actual lexislación antimonopolio dá risa. Destruír os ‘Estados Subalternos’ Esta oligarquía leva anos cunha axenda oculta: destruír os edificios dos Estados, sobre todo dos Estados Subalternos, pois os “Estados Verdadeiros” fanlles falla para manter a estrutura de poder e sometemento en que consiste o actual sistema internacional xerarquizado. Cales son os eixos desa estratexia? Primeiro, abafar a capacidade financeira do Estado: empezaron por impedir a toda custa que os Bancos Estatais puideran financiar o Goberno, iniciando así as fortes limitacións para os Gobernos cumpriren a súa misión: pretextaron que eran estes os causantes da inflación, que desata tódolos diaños e que o financiamento de déficits e débedas públicas favorecían a expansión monetaria, única causa da inflación. Esta propaganda interesada de parte foi traducida por outros a ideoloxema, e finalmente ocultada baixo o veo dunha pretendida ciencia chocalleira, coa que nos inzan de fastío a máis de catro. A oligarquía global consiste nun feixe de directores de empresa e de instancias de investimento que controlan a que debemos chamar a rede global de empresas Fagamos observar que os bancos centrais de EEUU e da Inglaterra nunca incluíron –naturalmente- esta cláusula nos seus estatutos: as instrucións para os subalternos son para trincar os subalternos. O segundo eixo consiste en privar ó Estado da capacidade de endebedarse e máis limitar severamente a súa capacidade de entrar en déficit: os Gobernos que queiran manter a súa esfera de obrigas teñen que recorrer e sometérense ó que outros lle chaman mercados financeiros, controlados e manipulados polas cúpulas das finanzas. E así, “entre coxo e can rabelo líbrenos deus de tódolos demos”. A rebaixa de impostos O terceiro eixo é propoñer, tan grácil e xentilmente, a rebaixa de impostos, que é unha cousa que a todos lles gustará, e así tamén dan axeonllado ó Estado, para maior gloria das oligarquías mundializadas e das do Palco do Real Madrid. Tamén é unha boa noticia para o peixe a isca que esconde o anzol... Resultados, por exemplo? Dende a UE coaccionaron ó Estado, para meteren na Constitución o túzaro art. 135, a calzalo –xa dende Maastricht, - coas limitacións ó déficit, con todo o cerco das restricións ó Estado, reclamándolle a entrega da sanidade pública, por exemplo, ó negocio privado estranxeiro. Hoxe gran parte da sanidade –antes pública, agora o Estado limítase a lles faceren caixa- está xa en mans privadas estranxeiras –Fresenius, matriz de Quirón, é alemá; Centene, dona de Povisa, é dos EEUU, etc-: a endeita estalle a saír ben a aquela cúpula global das finanzas. Núñez Feixoo destacouse protagonizando a desfeita e desviación a intereses de parte da sanidade pública e en entregarlle moi notables segmentos dela ós negocios privados estranxeiros. Estes son os que aman España... Eu tamén a amaría así! Lembro cando Aznar lle disputaba as eleccións a Felipe González co emblema de “limpar a corrupción” na que fora caendo PSOE e Estado daquela. Moitos morderon o engado. Pero a corrupción do PP con Aznar ía ás toneladas e estaba a ser organizada dende a propia organización do Estado, ante a absoluta indefensión das vítimas. Por fortuna, a inesperada vitoria de Zapatero tronzou o estrago xa ó borde do abismo. As rendas baixas e medias terían moi mala endeita en deixarse engadar pola isca que lle presentan: quedarían atrapadas no anzol que leva escondido.