Un verán en Galeusca: 'Samarra', por Raquel Ricart

Á festa convidouna a súa amiga Laura, que fai corenta anos e decidiu celebralo cun batallón de xente. —Ponte moi guapa. Virán uns cantos desparellados. Homes interesantes e sen compromiso. —Non hai homes interesantes e sen compromiso, Laura. Ademais, non me sinto preparada. —Xa verás que si. Dous días antes foi procurar roupa. Decidiuse por un vestido discreto. É xuño e fai calor. Os que lle gustaban máis tiñan moito escote e aínda non collera ánimos. Foi moito tempo con camisas. Durante un ano e medio, a axenda desbordou de citas médicas: cirurxiá, anestesista, oncólogo, radióloga. Un ano e medio de escoitar a frase: Íspase, de cintura cara arriba. Por iso as camisas. Fáciles de desabrochar. Aínda non atopou suxeitadores que lle vaian ben. Seméllalle que non atopará nunca. Agora é unha muller picassiana, cos peitos a diferente altura, con diferente forma, con diferente textura. Seguramente ninguén o nota cando vai vestida e co tempo acabará por afacerse. Iso é o que lle dixo a cirurxiá. Non que se esquecerá, nin que se converterá nunha lembranza afastada, como aquelas experiencias dolorosas que co tempo van pasando e perdendo a punta que aguilloaba. Non. Que se afará. Compra uns suxeitadores negros sen encaixe, porque aínda que lle amputaron peito, músculos e nervios, sacáronlle todos os ganglios do sobrazo, queimárono todo moi requeimado e puxéronlle un peito de silicona baixo a pel fría, quedoulle unha sensibilidade extrema, distinta, e non soporta o encaixe. Algodón e chega ben. —Vaiche perfecto! —dille Laura á véspera, cando proba o vestido diante dela-. E faime moi feliz que veñas mañá. Coñece algúns amigos de Laura, pero non todos, porque Laura tivo sempre unha vida social intensa e variada. Asiste á festa disposta a pasar un par de horas e retirarse pronto. Márcase límites para non crearse expectativas, para non sufrir. Sempre se considerou unha persoa de distancias curtas. Non lle gustan os xentíos. Cando chega, a casa é aberta e a xente enche a sala. Antes de saudar a Laura, que está rodeada de xente, colle unha cervexa e busca un recuncho disimulado para sentar. Atópao no xardín dianteiro, ridículo de tan pequeno, pero escuro e baleiro. Mentres bota grolos á cervexa soña que, se fose unha película ou unha novela, aparecería un home interesante e atractivo. Comezarían unha conversa significativa e etcétera. Literatura. Non hai moito leu un conto onde pasaba unha cousa así. Abandona a ilusión. Mentres fai das tripas corazón para incorporarse á festa, un home sae ao xardín. — Ei, boa noite. Hai alguén máis por aquí? —Non, non. Só eu. —Ah, perfecto. Preciso coller forzas. —Iso facía eu. —Vaia, dáche medo a xente? —Non. Ben, quizais un pouco cando hai tanta. E a ti? —Non —ri—. A min, non. É que me pediron unha cousa e téñoo que pensar. Quero moito a Laura e non quero facerlle un feo, mais ás veces ten cada cousa... Supoño que es amiga súa, non? —Home, si. Todos o somos aquí hoxe, non? É o aniversario de Laura. —Si, si, está claro. E como fai anos, díxome, non me leves ningún agasallo, Robert. Faime un favor e terei dabondo. E pensei, mira que ben, non teño que quentar a cabeza buscándolle nada, porque é unha lata iso de buscar agasallos. Pero agora, vaites, querería terlle mercado un. Porque o favor que me pediu é que pase esta noite cunha amiga súa. É divorciada?, pedinlle. Porque heiche de confesar que as mulleres acabadas de divorciar son extraordinarias. Es divorciada, ti? —Non, non. —Xa. Pois a min gústanme moito as mulleres acabadas de divorciar. Séntense liberadas e non che piden nada, sabes que quero dicir? Pasan unha noite contigo, ou unhas cantas. Gozan co sexo. E están tan fartas de aguantar un home que non queren ningunha complicación sentimental. Encántanme as mulleres que se acaban de divorciar. —Xa. E ti tamén es divorciado? —Non, non. Eu non casei nunca. En realidade, non namorei nunca. Gustaríame, supoño. Todo o mundo di que é tan bonito, mentres dura, pero non me pasou nunca. E ti, namoraches algunha vez? —Si. Máis dunha. —Ah, natural. Non coñecín ningunha muller que non estivera nunca namorada. Pode ser que cando a atope será a parella perfecta. E ri. Ela bota un grolo de cervexa e el acende un cigarro. —Desculpa se che molesta. Non fumo moito. Só cando estou nervioso, como agora. Non te fode, Laura. Débese de pensar que son un gigoló. —Pero, dis que che gustan as mulleres, non? —Home si, e tanto que me gustan. E especialmente as que se acaban de divorciar. Despois, cando pasa o tempo, volven entrar na espiral e xa queren un compromiso e todo isto. —E esta amiga de Laura, é que quere un compromiso? —Non sei que quere. Acaba de pasar un cancro de peito. — Hostia! —Iso digo eu, hostia! Collóns, Laura, díxenlle, como se che ocorre? Non sabes como son de paranoico coas enfermidades? Non fodas, Robert, respóndeme. O cancro non se encomenda. E amais, xa o pasou. Está ben sa. Entón, por que mo explicas?, dígolle. Porque leva un peito postizo. Hostia, Laura, non me fodas... Ti por que cres que me debe de ter pedido isto? —Mmmm. Non o sei. Seguramente debe de pensar que lle iría ben unha noite de sexo sen compromiso á súa amiga. É a túa especialidade, non? —Home, tampouco é para tanto, pero ben, si. Gústame o sexo e non me gusta estar ligado. Pero, unha muller así... Que queres dicir con postizo?, díxenlle. De plástico? Que o saca cando se ispe? E púxose a rir, a mala pécora. Non rías, collóns. Non che levei ningún agasallo e agora pídesme isto. Que quere dicir postizo? E explicoume que é unha prótese interna, pero que ten cicatrices... Eu que sei! Púxenme moi nervioso e por iso estou aquí, fumando. Todo isto non me pon nada. Non me sinto capaz de facelo. —Pois non o fagas. —E que lle digo a Laura? —Nada. Xa viches a amiga? —Aínda non chegou. —Quizais non vén. —Laura díxome que virá. —Quizais se equivoca. —Ogallá! —Impórtache deixar a botella dentro, cando entres? —Non, mais... marchas? —Si. —Sen despedirte? —Exactamente. —Hostia, non é mala idea. Eu podería facer o mesmo. E imos dar unha volta, ti e eu. Véseche unha muller aberta, coa que se pode falar, que non se escandaliza. Entendíchesme perfectamente. E eu non podo facer o que me pediu Laura. Non, non podo. Non me sinto preparado. Agárdame. Deixo o vaso e imos. Mentres agarda a Robert saca o móbil da bolsa e escribe unha mensaxe a Laura. Ás veces a vida aseméllase á literatura. A cita era en Samarra, pero Robert non o sabe. Es tremenda. Xa che contarei. Por moitos anos! * Tradución: André Mauricio