Realidade ou anamorfose?

A cultura escrita está ameazada e, dalgún xeito, a lectura converteuse nun privilexio ao que hai que dedicar máis tempo que diñeiro. Isto anotei dunha entrevista ao fotógrafo Carlo Ginzburg, que tamén falaba de que cada velocidade (a lenta da lectura dun libro e a rápida da lectura dunha entrada de internet), levan a un tipo distinto de coñecemento. Daquela, agora recollo estas ideas e escribo sobre o meu país, e así estou pensando nunha vida a varias velocidades, non en sacralizar unha e deostar outra, senón na necesidade de complementariedade. Coido que o dicía Marcuse, mais, como semella cousa sabida, talvez o dixeron antes e despois moitos homes e mulleres: a contradición principal desta sociedade sitúase entre a realidade e o desexo. A nosa realidade é un país (Galiza, xa entenderon), devastado por la aculturación propiciada polo poder, que, de sempre, prefire animais submisos; varrido como entidade diferenciada pola igualación baseada na capacidade do sistema de manipular os individuos (ía dicir estupidez colectiva/sedativa), polo desarme ético dunha sociedade politicamente incongruente onde todo vale e os máis listos son os que máis rouban; unha sociedade na que se mantén no poder a quen destrúe a súa esencia, a quen a humilla e aferrolla coartándolle a liberdade de elección, a liberdade de ser diferenciado. Desexo O desexo é precisamente o contrario, o dun país normalizado, onde falar e escribir en galego non sexa considerado unha excentricidade próxima ao friquismo, onde a liberdade se poida exercer sen ter medo de que o fillo, ou o irmán, ou o amigo perdan o posto de traballo, onde non gobernen os népotas de sempre, que teñen á sociedade secuestrada, onde nos trinques das librarías dun país que é, obxectivamente, bilingüe non se expoñan en exclusividade libros na lingua do imperio, na lingua do poder, na lingua do capital. O desexo tamén é poder escribir sen que lle digan a un sobre que ten que escribir e sobre o que non, o que pode dicir e o que ten que calar. O desexo tamén é poder escribir sen que lle digan a un sobre que ten que escribir e sobre o que non En resumo, a realidade é a ausencia de liberdade e o descrédito dos escritores, e o desexo é a liberdade de creación e o respecto ao noso traballo. Hai necesidade de que a xente, si, tamén os lectores deste xornal, saiban que o noso traballo é digno e mal pago (cando non obxecto de abuso). Hai necesidade tamén que saiban que como creadores precisamos satisfaccións para non tirar a toalla. Hai necesidade de que o saiban. Xabieres e Xurxos Mentres sigamos escribindo, malia a crise de que se fala, de lectores e de ventas, da lingua mesma que din esmorece no desuso e na mestura, a ilusión vai persistir. Seguiremos vivindo e escribindo. Mil e unha noites seguiremos argallando historias. E mentres escribamos e contemos, recitemos ou salmodiemos un mantra, seremos. Sábeno así, o Antón e o Xurxo, Ramón e Carme, Xelís e Luisa, Xavier e María, Carlos e Lupe, Manuel e Gonzalo, Lois e Marga, o Suso e o Fran, Anxo e María Xosé, Alfredo e Xosé Luís, Marilar e Bieito, Martín e Antía, máis Xabieres e Xurxos, e Manolos, e Luises, e Marías, e Evas, Ledicias e Helenas, Xosés, Antóns, e Xosé Carlos, e os que no tinteiro quedan, que non son poucos nin menores, pois heroes e non ilusos son ofrecéndonos o mellor de si mesmos sen avaricias nin ruindades, ensarillando historias e poemas, anécdotas e comentarios, ensaios grandes e pequenos, diálogos e aforismos, para ter conciencia de seguirmos vivos, para seguir celebrando a nosa diferenza, o noso dereito a existir, a perpetuar a nosa lingua, que cada día reverdece nas pantallas dos seus ordenadores, que inventan palabras, que acuñan expresións, que argallan historias, que, como o gran poeta chinés Li Po se somerxen na auga para atrapar o reflexo da lúa, que non resisten senón que son, e merecen, acrediten, mellor sorte e maior recoñecemento, máis liberdade nas súas opcións e menos directrices dos sabios oficiais. Outra visión As intuicións fundamentais non teñen fronteiras nin modelos ríxidos. Do mesmo xeito que nas ensinanzas do Tao están Pascal e Parménides, Heráclito e Juan de la Cruz, na literatura galega están os Haikus de Basho e as Rubaiyatas persas, Orlando Furioso e as novelas de Paul Auster, Octavio Paz e o seu mono gramático, o Rinoceronte de Ionesco e o Estranxeiro de Camus, Dante e Passolini, Kafka e Ovidio, Borges e os labirintos, Cortázar e o jazz, Kundera e o Ensaio sobre a Cegueira (a miña, a dos outros, a de todos). Como remate dicir que talvez esta é unha visión da realidade en anamorfose, mais acrediten que non o é do desexo.