O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (II), por Antón Cortizas

2. ...QUEN... Non tiña presa o vello por chegar ao terceiro andar no que moraba. Desta vez non apañou o ascensor, polas trazas quería que o tempo de subida fose tamén o máis demorado posíbel. Isto non era moi difícil de conseguir, pois os anos estaban cumprindo o proverbio e pesábanlle coma ferro; mais tamén sabía que o demo sabía máis por vello ca por demo, que graíño a graíño a galiña fai papiño e que non por moito madrugar amence máis cedo. Así é que chanzo a chanzo e cuarta a cuarta foi elevándose escaleira arriba até a porta do seu andar sen sentir ningún afogo nin facer ningún descanso, quizabes agora animado pola incógnita da carta que portaba na súa man esquerda achegada ao peito, mentres que coa dereita axudábase na subida agarrándose ao pasamáns. Dentro xa da casa foi onda o cuarto de estar, que tamén lle facía de comedor. Sentou a carón da mesa, agarrou a carta con ambas mans e moi amodo xesticulou as palabras que nela estaban manuscritas, incluídas as do reverso, incorporándolles unhas risoñas curvaturas das comisuras dos engurrados beizos. Cun coitelo, que apañara previamente na cociña, e sen demasiado tremelique resgou a carta polo bordo de riba. Do seu interior extraeu unha folla que estaba escrita a man por ambas caras. Desdobrouna e comezou a ler. Non o fixo en silencio, leu paseniño en voz moi baixa, case era o rumor dun pequeno regato o que saía da súa boca acompañando o seu silandeiro pensamento. Benquerido amigo: Sei que o recibo desta carta vaiche causar moita estrañeza e sorpresa; mais a miña intención non é que che produza preocupación senón todo o contrario. Non sei se te lembrarás de min, pois a verdade é que así, por medio dunha carta nunca nos comunicamos. Mais tés que saber que, como che indico no remite, son ese que ti ben sabes, o teu mellor amigo, quizabes a persoa que mellor coñezas e tamén -con toda certeza- quen máis e mellor te coñece a ti. Visto desde min non teño dúbida: ti es o mellor amigo que sempre tiven, aínda que moitas veces che pasei desapercibido. Coñecémonos practicamente des que eramos moi cativos. Supoño que con estes datos xa te decatarías de quen é este que che escribe. Como somos da mesma idade, sei que estás moi preocupado polo teu futuro próximo, aínda que (permíteme que chancee) non sei se ese futuro que che preocupa é do indicativo ou do subxuntivo. Bon, volvendo ao presente, pero en presente “reivindicativo”, quero dicirche algunhas cousas que teño necesidade de contar. Sei que non gostas moito das novas maneiras de comunicación (ou de incomunicación, como ti as chamas a miúdo) a través do móbil e da internet. Por iso é que o fago a través de carta manuscrita, porque así todo o que che conte saberás que sae mesmo do corazón. Por iso, en canto teñas este papel nas túas mans, entrarán estas palabras no teu rego sanguíneo como do meu rego sanguíneo saen estas liñas derramadas dos meus dedos. Sinto necesidade de falar con alguén e non teño con quen. Non é porque non me leve ben coa maior parte da xente que coñezo, senón porque o que me apetece é falar de cousas tan simples e minúsculas que coido que ao resto do mundo non lle interesan. En realidade son catro parvadas as que che quero contar, así que tómaas con humor. Hoxe, poño por caso, apenas che quero comentar, mellor dito preguntar, cal é para ti a árbore máis fermosa de cantas contemplaches na túa vida? Xa mo dirás, cando che pete responder a esta atrevida carta. Pero eu quero confesarche unha cousa que nunca dixen a ninguén. Se non fose o que fun e o que cheguei a ser até o día de hoxe, a min gustaríame ter sido unha árbore. Un carballo non estaría mal. Lonxevo coma un carballo, por que non? E, por que non tamén, fresco coma un castiñeiro ou forte coma un buxo. Vaites, querido amigo, ao escribir esta última palabra, na miña cabeza apareceu bailando unha buxaina. Será porque o tempo vai endurecendo as lembranzas e só fican frescas (que curioso!) aquelas que nos veñen de mais lonxe. Lembras cando ti e mais eu xogabamos á buxaina na rúa ao pouco de coñecérmonos? Enrolabamos a piola con xeito e... zas! Aló vai abalando e xirando coma un planeta. Vou cortar por hoxe o que desexo que sexa o reinicio da nosa vella amizade. Lémbrame, se queres, como era cando bailabamos o pión de buxo, agora que o que bailamos ti e mais eu é o pión dos anos e a rotación xa está acaneando. Espero recibir novas túas, e agardo que non sexan moi demoradas. Unha aperta certa de quen ti ben sabes. [...continúa mañá]