O pronome 'nós' non é unha palabra calquera na nosa lingua. Primeiro foi o título dun álbum de debuxos de Castelao, despois o da senlleira revista que nomea a xeración máis importante da primeira metade do século XX. Dela tomou un dos seus membros, a quen hoxe honramos, o nome para a editora que máis fixo polas nosas letras antes da Guerra.
Contaba Pousa Antelo que de mozo ía ás feiras vender libros da Editorial Nós. O beneficio era escaso e poucos os compradores. Facíao porque llo pedía Casal, un home que confiou sempre na empresa, na heroica empresa, da palabra impresa na nosa lingua. Cando lle preguntaron que faría se Nós quebrase, respondeu que compraría un burro e iría polos camiños vender libros. Estes son os que quedaban cando o asasinaron.
“Os libros, as escolas da Irmandade, a espranza de botar un libro máis pra, como un pneuma de abril, facer desabrochare os salgueiros nas sebes e a lembranza nos peitos, eran as nosas cousas…”.
Deixouno escrito Otero Pedrayo no seu O libro dos amigos (1953) cando xa mataran a Ánxel Casal dúas veces. Unha asasinándoo; a segunda, espoliando o seu patrimonio editorial, onde remataron a devastación das nosas cousas, aquelas ás que se entregou sen acougo o noso editor nacional. Esta é a crónica documentada deses dous crimes.
