Vivimos, definitivamente, tempos difíciles, María. A vitoria, sorprendente, pola contundencia sobre todo, de Javier Milei nas eleccións presidenciais arxentinas significa un impulso máis, pero un de enorme, ao avance planetario da extrema dereita.
Trump e Bolsonaro, os seus dous ídolos e referentes principais, non están no poder. Pero as enquisas indican que hai posibilidades de que Donald Trump volva á Casa Branca o ano vindeiro. A pesar do asalto ao Capitolio e dos procesos xudiciais. Con todas as consecuencias que iso tería.
Mentres tanto, en Europa, a extrema dereita perdeu hai unhas semanas Polonia, pero iso só é un espellismo. Porque os seus representantes xa están acomodados entre os tres grandes partidos; non son forzas marxinais, en Portugal, o Estado español, o Estado francés, Bélxica, Alemaña, Austria, Rumanía, Bulgaria e Estonia. E gobernan ou forman parte do goberno en Italia, Hungría, Eslovaquia e Suecia, ademais de Suíza. E esta mesma semana gañaron as eleccións nos Países Baixos.
Fóra do noso continente, en fin, países clave como a India, Turquía, Israel ou incluso a até hai catro días a aclamada como exemplar Nova Zelandia foron tamén testemuñas da erupción do volcán ultra. Hai un xiro de tendencia autoritaria en todo o mundo que non ten sentido negar nin tratar de diminuír. E que empeora dende o momento en que a dereita tradicional, a que non era fascista ou era dignamente antifascista, agora se achega e abraza aos ultras. Incluso en Alemaña hai sectores da democracia cristiá que están comezando a falar de romper o exemplar cordón sanitario que protexía ata agora o país do avance extremista.
Na miña opinión este desastre provén sobre todo da incapacidade da política tradicional, e en particular dos gobernos da esquerda, para facer realidade as promesas que fan. E do afastamento das elites políticas, da política profesional, respecto á poboación.
Cousa que non é ningunha xustificación, pero podería ser unha explicación. Estou seguro de que se preguntásemos aos nosos veciños se viven mellor hoxe que hai dez anos, a resposta masiva sería que non.
E se lles preguntásemos se pensan que vivirán mellor de aquí a dez anos que hoxe probablemente tamén o non sería a resposta masiva de novo. E é precisamente iso, ese pesimismo xustificado respecto ao que a sociedade pode ofrecer aos individuos, o que alimenta o crecemento daquelas que din, pura retórica oportunista, que hai que queimar todo.
Aínda se, como no caso de Javier Milei, son uns excéntricos que poderíamos chegar a considerar como dementes. E non o digo só en termos políticos. Milei explicou en público que o seu conselleiro máis importante é un can morto co que fala a través dunha médium, por exemplo. Ou afirma escoitar voces do ceo que lle indican o camiño.
Simplemente, custa pensar que un personaxe así de histriónico, como Milei, puidese ter algunha oportunidade de gañar se ao seu carón tivese políticos de talante e sensatos, con proxectos serios e atención ao que pensa, di e quere a xente.
Por iso digo que o drama hoxe non son só todos os Javier Milei do mundo. Son tamén todos os Sergio Massa: esta clase política que vive por ela e o seu conforto.
