Pedro Sánchez xa é presidente do Goberno español, o que significa que agora, inevitabelmente, terán que comezar a acontecer cousas. Cousas que poñerán en cuestión ou darán a razón aos partidos que decidiron entregarlle os seus votos. Superamos o momento das promesas e agora tocan os feitos.
Se fose só por el, e á vista do seu pasado, a credibilidade é cero. Non podemos esperar máis que trampas, dilacións e enganos. Con todo, hai que recoñecer que a situación na que se atopa Pedro Sánchez a partir de hoxe é ben diferente de todo o que tivo que vivir até agora.
El ten sobre todo unha "obsesión fisiolóxica" polo poder persoal –a definición é de alguén que sabe moi ben do que fala– e manterse na cadeira é a súa única guía moral. Na política, porén, moi poucas cousas acaban dependendo só de ti e exclusivamente de ti. E os condicionantes –neste caso todo o que hai alén de Pedro Sánchez– conteñen.
Resaltarei uns cantos. En primeiro lugar, que Sánchez quedou sen opcións parlamentarias. Simplemente xa non ten ningunha maioría alternativa á que agarrarse.
A reacción do Estado profundo contra a Lei de amnistía e o acordo de Junts polo lawfare é moi remarcábel e esta xente está acostumada a mandar
E máis importante aínda que iso, é o feito de que as pontes co PP están definitivamente rotas. Ou están rotas por moitos anos. Co agravante de que pouco pode facer el ao respecto, porque os que están enfadados e en pé de guerra son os outros. Así que a sempre temida alianza patriótica nos temas de Estado entre os dous grandes partidos españois nesta lexislatura parece improbábel. Co que reduce a marxe de manobra do líder socialista ao mínimo. Ou atende aos seus compromisos ou pode atoparse cunha sorpresa o día máis inesperado.
Neste rango de condicionantes está o pacto do seu partido con Junts. Porque cada día é máis evidente que efectivamente estamos ante un proceso negociador impulsado desde fóra do Estado a través do xa famoso "mecanismo internacional de verificación".
E iso vese claramente na súa reacción ao malestar de Junts durante a sesión de investidura. Cambioulle a cara, o ton, a maneira de falar, todo. Respondeu sen dilacións, e favorabelmente, ás preguntas ben directas que lle facía Míriam Nogueras. Nun proceso de paz a autoridade non a teñen as dúas partes senón os negociadores e a sensación que de é que, cando se viu forzado a reaccionar despois das súas frivolidades iniciais, Sánchez non respondía só a Nogueras nin ao Parlamento español.
Todo iso enmarcado ademais, María, nunha crise nacional en España dunha dimensión descomunal e que pode ter derivadas políticas moi grandes. Desde as accións xudiciais que agora apuntarán e poden afectar aos socialistas –pretenderán poñelo na prisión, seguro– ata un aumento da violencia onde non é descartábel nada. A reacción do Estado profundo contra a Lei de amnistía e, moi significativamente, contra o acordo de Junts polo lawfare e polo mecanismo internacional de verificación, é moi remarcábel e esta xente está acostumada a mandar. Estea quen este na Moncloa.
Non o ten fácil, pois, Pedro Sánchez para facer o que el queira, como fixo até agora. Pero quero dicir, por último, que en boa parte que iso sexa así –e este é o último condicionante– dependerá da xente. Particularmente en Catalunya.
Os sete votos de Junts son os máis imprescindíbeis de todos. E a aposta que fixo o partido de Carles Puigdemont é moi radical, un xiro completo da súa política que xa veremos se a xente da rúa entende. De maneira que a reacción do sempre activo independentismo de base, coa presión que poida poñer a Junts será moi determinante tamén para o futuro de Pedro Sánchez. Recorden só como o partido de Puigdemont abandonou o pacto de goberno con ERC, despois das protestas na rúa.
