Os chilenos no ano 2012 fixeron unha magnífica película titulada “NO” que trataba da campaña electoral sobre o referéndum do Plebiscito Nacional que en 1988 se ía celebrar e no que se decidía a continuidade ou non no poder do macabro ditador Augusto Pinochet. Os partidarios do non eran un amplo conxunto de organizacións entre as que se atopaban o partido comunista, o partido socialista o MIR, os demócratas cristiáns, os verdes, o partido obreiro campesiño etc. e os do si toda a dereita nas súas distintas facetas. A diferenza ideolóxica dos partidarios do non evidenciábase no tipo de campaña electoral a facer que para os máis de esquerdas debería estar, como parecería lóxico no contexto no que vivían de asasinatos, torturas, desaparecidos, fundamentada na denuncia radical do réxime pola súa barbarie, pensando que iso sensibilizaría máis aos votantes para atraelos ao non. Outros grupos, pero máis moderados, aínda estando de acordo tampouco querían pasarse demasiado posiblemente por medo asustar a certa parte do electorado.
As discusións entre tantos eran evidentes e o acordo difícil. Procuraron, entón, como solución salomónica deixar a campaña nas mans de profIsIonais da publicidade escollendo a unha coñecida persoa de esquerdas chamada René Saavedra que curiosamente traballaba para unha empresa publicitaria de dereitas. Este publicista aceptou persoalmente o reto. Falou cos partidos, escoitou as súas ideas, estudiou o asunto e ante o seu abraio decidiu trastocalas completamente, e da traxedia grega na que pretendían basear a campaña electoral algúns, propúxolles todo o contrario, un canto ao optimismo como base fundamental. Así fronte unha campaña pesimista, agre, de amargas lembranzas, que semellaba a carencia de confianza e capacidade da xente no seu propio esforzo, e sen obviar a denuncia que tamén debería facerse pero como algo colateral, porén expuxo como eixo da campaña fundamentala na esperanza dun futuro ditoso, atractivo para unha poboación diana, nese caso concretada na mocedade e nas clases medias urbanas cansadas daquela situación de terror na que vivían, e polo tanto elixiu, diante o abraio dalgúns partidos do non, como leit motiv da campaña a “Ledicia” e a “Felicidade”. “A ledicia xa vén” foi o título da canción pegadiza que comezou soar de boca en boca da que non se puideron substraer incluso votantes do si, “Chile, a ledicia que vén” era o slogan que percorría o país e o logo as cores dun arco da vella simbolizando a unidade dos diferentes partidos. É certo que tiveron acceso á TV onde presentaron actuacións sempre entretidas e alegres. A “Ledicia” contextualizaba todas as actuacións que se fixeron ao longo da campaña. A cousa rematou, como non, coa “marcha da ledicia” que -durante varios días e de diferentes formas: concentracións, manifestacións, cunha grande participación de mozos e mozas coa sorrisa nos beizos, cantidade de artistas e intelectuais aportando as súas virtudes, etc- invadiron as rúas chilenas.
O Si, defendido nada menos que por todo o poder institucional é dicir por aquel sinistro establishment, sacou o 43,01% de votos, mentres o Non da oposición perseguida e silenciada quitou o 54,71 % de votos
![Publicidade 196050]()
Pois ben, aquela osadía publicitaria aparentemente frívola para “os vellos políticos” que cren que coñecen moi ben ao pobo, rematou do seguinte xeito, o día do referéndum o 5 de outubro de 1988, o Si, defendido nada menos que por todo o poder institucional é dicir por aquel sinistro establishment, sacou o 43,01% de votos, mentres o Non da oposición perseguida e silenciada quitou o 54,71 % de votos. Isto produciu a convocatoria de eleccións democráticas que deron cabo coa ditadura de Pinochet e abriron o camiño cara da transición á democracia. O publicista René Saavedra tiña razón.
Moralexa: salvando as distancias, o que quero dicir con este feito é que unha cousa e a vida dos partidos na súa cotidianidade onde as súas respectivas direccións fan as análises, estudian as tácticas e estratexias, programan, organizan, etc, que é do que saben ou deben saber, e outra cousa son as campañas electorais ou de calquer tipo consultivo onde do que se trata é de conseguir o maior número de votos nun limitado periodo de tempo, e polo tanto remexer nas propostas ideolóxicas partidarias xa non conta, porque para os convencidos xa non failles falta, e porque para os descoñecidos que se necesíta atraer xogan outras claves de carácter máis empático, e das que esas direccións partidarias saben moi pouco. Polo tanto, penso que en tan escaso espazo xa non é o tempo da inoculación de idearios se non que é o tempo de creación de ilusións, polo que acudir a expertos en mercadotecnia, de confianza, bos, e facerlles caso ao redor do que debe nuclear a campaña e como facela, pode que se consigan algúns votos máis dos que se estimaban. É certo que unha campaña electoral non cambia toda a historia dun partido, pero pode axudar a revisala se resulta efectiva. O caso de Chile consideroo paradigmático e supoño que serviría para que as forzas de esquerda sacasen as oportunas conclusións sobre o funcionamento social dese país.
