Durante os anos universitarios concedéronme o privilexio dunha bolsa como bibliotecaria, podendo así realizar o meu soño de convivir durante uns meses arrodeada de centos de libros. Non consigo evitar a gargallada cada vez que me lembro, pois foi daquela cando descubrín un Galicia, Galicia de Manuel Rivas desorientado entre unha ducia de guías turísticas de grande calibre. Coido que nunca rin tanto coma coas aventuras do axente Catoira e esa realidade fabulada ou talvez fabulosa realidade que representa. Hoxe, de volta na casa para as festas, como todo bo emigrante que se gabe de tal, cavilo arredor desta fantasía tan certa que Galicia é.
""Descubrín un Galicia, Galicia de Manuel Rivas desorientado entre unha ducia de guías turísticas de grande calibre".
Un equipo australiano da National Geographic meteu a un dos seus nun cadaleito dos que pasean na procesión de Santa Marta de Ribarteme, cámara incluída, para rodar un documental sobre a festa que ocupa o segundo lugar das máis raras do mundo na listaxe do xornal británico The Guardian.
Carlos Slim, o home máis rico do mundo, tamén participou doutra procesión, a de San Roque de Avión. Convidado polo seu amigo Vázquez Raña, natural do municipio e un dos homes máis ricos de México, seica mataron as tardes cunhas partidas de dominó na taberna local. Uns quilómetros ao norte o seu benquerido amigo Ortega, terceira fortuna do mundo, descansaba o estío na Coruña.
Antóllaseme agora que aquela copia do Galicia, Galicia estaba no lugar que lle correspondía. Calquera outra guía non resulta xa, máis ca unha mera descrición formal de formas ou feitos. A verdade, se é que existe, pronunciábaa Catoira ao remate de cada caso: “Este é o mellor país do mundo, don Manuel”. Cando menos, évos un ben curioso.
Tinto polaco
Antonte tiven noite de folga. Tiña tamén unha botella de viño no cuarto e moitas horas á frente nas que o mellor plan era sentarse a agardar polo día. Pero atravesóuseme Rusia no camiño e aló fomos sentarnos pola fresca con cadanseu vaso de tinto e unha bolsa de manises, que sempre dan moito pé á hora de encetar conversa.
"Atrás quedaron parellas, fillos e nalgún caso netos aos que aínda non coñecen. "Se cadra agora polo Nadal..."
Entre Putin e a Revolución Bolchevique, convidamos sen éxito a cada veciñ@ que entraba e saía a esparexer o insomnio ou as ansias de fumar, ata que xurdiu Teresa. Só se puxo en pé unha hora máis tarde logo de recuncar no tinto varias voltas, e non parou de falar e acenar coas mans cada palabra nun esforzo de entendemento. Semellaba difícil pero aínda lle demos un xeito. E eu como de polaco ando escasa tocoulle a Rusia procurar nas raíces eslavas comúns para improvisar unha tradución coa que nos amañamos ás mil marabillas.
E tras Teresa chegou Kristina, Rado e Ewa. E outros tantos que se uniran, pois as historias por semellantes non deixan de provocar arrepíos. Atrás quedaron parellas, fillos e nalgún caso netos aos que aínda non coñecen. "Se cadra agora polo Nadal..." soñaba Kristina. Atrás quedou a lingua que agora xa só usan acompañada de acenos, á procura do mínimo de comunicación precisa para limpar cuartos de hotel e dobrar sábanas. Atrás quedaron cincuenta anos que xa non valen ren, unha puta vida enteira. Pero alegría que todos somos europeos e sempre nos quedará este reino, que de unido, sexamos sinceros, só ten o nome.
