Hai persoas que nacen para ilustrar, ensinar, instruír… unha desas persoas foi Isaura Abelairas. Escribir o seu nome días despois de despedila doe moitísimo, pero non teño cabeza para escribir doutra cousa… Non sei se axudará ou todo o contrario, pero paso as horas lendo as extensas conversas de Whatsapp, e escoitando os áudios interminábeis que nos intercambiabamos case a diario.
Velaí vai a biblia, anticipaba antes da chegada da nota de voz, e deseguido tres ou catro minutos nos que primeiro explicaba como evolucionaba da enfermidade e a continuación se esforzaba en aloumiñarme e darme folgos para unha semana máis lonxe da miña casa.
Xa non exercía como mestra pero Isaura dábanos leccións a diario. A súa afouteza, positividade e xenerosidade enchoupaba todo. Hai 20 anos que a coñezo, pero este derradeiro ano co gallo da campaña do PSdeG fixémonos inseparábeis. Isaura tiña a idade da miña nai, o mesmo cancro, o mesmo espírito de nena, era igual de efusiva...
Se cadra foron estas coincidencias as que fixeron que cando nos separamos en outubro logo de viaxar e traballar a diario xuntas chorásemos como madalenas.
Ela era moi madrugadora, así que como o luns era o día máis difícil para min por comezar a semana lonxe da miña filla e da casa, adoitaba escribir ás sete da mañá e chamarme a iso das nove. Cada luns a mesma canción, estamos orgullosas de ti, a túa nai, eu e Uxía. Emocionábame tanto que as compañeiras e compañeiros sabían que estaba falando coa nai postiza porque me afastaba ao fondo da redacción cos ollos enchoupados de bágoas. O venres escribín que me sentía orfa novamente, era tal o agarimo, a calor e a confianza que sentía con Isaura que ela era a primeira persoa da que tiraba para desafogarme ou buscar consello.
Isaura Abelairas tiña moitos superpoderes como moitas compañeiras e compañeiros relataron estes días, feminista, loitadora, defensora do social... pero quédome co poder de dar apertas que calman a alma, beixos que deixaban quentiña a cara e o corazón e alumiños que quitaban a ansiedade. Como ti non haberá outra Isaura.
