Se os prognósticos acertan, en poucos anos a mocidade escoitará o "Miña terra galega" daquel grupo mítico dos seus bisavós e non entenderá o que di a letra. Nuns sesenta anos esa mocidade xa non identificará Galiza como o lugar en que o ceo é sempre gris ou onde a chuvia é arte, pois as bategadas serán intensas, xa non caerán co fino martelar da poalla contra o granito, esculpindo unha e outra vez a vella pedra volcánica que nos configurou como territorio.
Hai quen non cre nestes cálculos. Hai quen considera que falta moito. Sesenta anos máis non os imos vivir, os que veñan atrás que arreen. Hai quen pensa que é a evolución que toca, coma outras antes (até científicos hai que pensan así). Outras consideramos que non, que non toca, nin falta pouco, e que non estarmos vivas non reduce a nosa responsabilidade. É o mundo que deixamos, absolutamente explotado.
Moitas veces falamos do efecto bolboreta. O pequeno insecto que bate as ás aquí e provoca un tifón alá. Aplicado ao tema que nos ocupa, as accións aparentemente pouco alteradoras agora que provocarán un cambio definitivo despois. De que falo? Da nosa responsabilidade.
De someter a referendo o uso das praias por animais de compañía sen ter en conta se existe outra fauna que se poida ver afectada. Isto está a pasar en Nigrán, onde aniña, ou aniñaba, a píllara das dunas, ese paxaro miúdo que precisa que coidemos as dunas, os areais, non deixar animais ceibos neles, non facer buracos sen control... A súa desaparición será ese bater de ás que dará lugar a outro cambio definitivo.
Ou da imposición capitalista do negocio do vento por terra e por mar, tamén alí onde habitan especies en perigo de extinción, sen saber nin estudar que nivel de afectación terá sobre elas, as toniñas, os cetáceos que poden desaparecer mesmo antes de que se constate ese cambio climático. O lugar en que habitan debería ser un santuario libre de eólicos xigantescos.
Non dámos controlado a chuvia, mais a píllara e a toniña si dependen de nós.
