Este pode ser o derradeiro soño de 2022 ou o primeiro de 2023; un relato que alguén lerá como unha homenaxe a Tabucchi. Todo pode ser. No fondo respirará o tema tan de moitos animais de marcar o territorio, ese que nos despraza polas liñas divisorias que comezan na que un veciño ou veciña marca co seu lapis na mesa do pupitre, segue nos espazos do cuarto partillado, polos andeis dos armarios, na piscina, nas escolas, nos mapas que se debuxan, nas rúas que van numerando os territorios alleos e propios, así van crecendo criaturas dignas do desexo da posesión sen límites, esa posesión que mata todos os demais desexos e tamén os soños. Mentres a vida se enche de varas de medir, marcos e lindes, xorden as estratexias, como o cóbado máis alá da liña da mesa, unha parte do garaxe que non garda a distancia co camiño, o propio camiño comunal ou o carreiro que desaparece comido polo propietario que ten pegado á casa ou á finca para lle gañar uns metros, total quen precisa ir agora para o muíño do Folón. O que é meu é meu, o que é de todo o mundo, o público, non é de ninguén.
Entón soñamos en alto, eramos tres: H, P e M. Celebrabamos o 30 o derradeiro día do ano, levabamos anos facéndoo na praza da vila, esa noite tomamos as primeiras uvas na casa e soñamos. E este soño de soños en voz alta, soñeino na primeira madrugada do ano, foi o noso soño soñado por min, un soño comunal. Hai persoas que viviron co corazón partido, hai quen aínda o ten, como unha fronteira marcada por ese límite dos concellos. O pai de P, era de Mos, e poida que xogase nunha almadea fermosa que lle daba máis valor á capela das Angustias, que camiñase por esa estrada que ía recta cara Redondela con casas dun e doutro lado, cando o Porriño era máis pan ca hoxe e punto principal para Madrid. H e P viven en Mos e son do Porriño, coma un substrato de min, ese que nos nace nos pés que levaron tamanquiñas e que depenican anacos de pan. A H, P e M non lles gusta esa fonte, como mínimo de mal gusto, que se ilumina en letras feas, que habelas hainas, onde se le: Somos Mos. Como se se nos quixese lembrar que andamos polo que non é de nós, por ser de todos; como se nos quixese lembrar que entramos en territorio feudal da alcaldesa; como se tivésemos que pagar portádego, quen sabe se todo se andará. Esa fonte molesta e é fea, por iso soñamos o que soñamos desde que H lle mudou a frase. Todo pode ser, que alguén pille a idea, soñamos.
Eu soñei que desde dentro dun coche a toda velocidade, mentres H conducía, P e M ao darlle a volta á fonte disparaban cunhas armas potentísimas, unhas metralladoras que me aburacaron os oídos, que foron esnaquizando as letras feas. O vehículo branco con matrícula falsa, ficou abandonado ao pé do Galiñeiro, cunha pancarta que poñía: o monte e a serra son de todos e non das eólicas.
Pillamos as bicicletas que deixaramos alí e demos a volta, o embalse de Zamáns estaba cheo e as nosas bicicletas corrían que voaban até o Alto de San Cosme, e isto si que é soñar. Decidimos entrar no Porriño pola fonte esnaquizada entón baixamos polo Rebullón, chegamos a autovía, pasamos pola casa do Concello de Mos para celebrarmos a liberdade das raias feitas nas mesas.
Alí estaba a fonte iluminada con letras de cores que poñían: Tranquilidade, o Porriño xa está aquí.
Espertei cos oídos aburacados.
