Xa non hai cadáver do tempo nin hora que fique parada no cuadrante entantío das estrelas, porque as horas do reloxo suman as nosas soidades a correr. Roubáronnos o goce pausado do sol e do vento. Si, sempre a correr e sen alento, coa présa que nos abate e co cumprimento exhaustivo dos horarios que nos guían a vida. Cantas facemos máis que hai anos nos nosos traballos, en calquera deles? Cantas actividades van sumando ao longo da semana os nenos e as nenas, as persoas adolescentes; sumándoas ás tarefas da escola que as converten xa en persoas desde cedo con máis dun emprego? Cantas horas lle restamos ao xogo diario, ao lecer, ao goce? Canto perdemos neste roubo do tempo!
Nós e os aparellos que entraron nas nosas vidas, que as mudaron, soas en nós. O inocente ordenador que se instalou no sofá, na cama e no escusado; o tiránico ordenador que se trasladou do lugar de traballo á casa, para nos converter, en moitos casos, as vinte e catro horas do día, nunha obriga de estar localizadas; o máis tiránico aínda ordenador que ocupou os cuartos da infancia, da adolescencia, da mocidade, que nos aprende a escravitude desde o principio dos nosos tempos e dos tempos dos nosos e das nosas. O móbil máis fácil de manexar, que viaxa en todos os petos, dorme debaixo das nosas almofadas, espértanos e vai contando os pasos que damos, dicíndonos por onde andamos. O móbil asasino da cámara de fotos, que nos lembra as imaxes do pasado, que as fai presentes, mentres nos di que aquel albúm familiar hai moito tempo que non se toca, que xa ningunha folla nova se lle engade.
Aforramos tempo nas aulas virtuais, nos arquivos fotográficos, no traballo que nos fecha na casa, ao enviarmos audios e mensaxes. E el será que ese tempo que aforramos é o que nos roubaron? E el será que é o tempo que nós imos restando do lecer, do goce, do descanso e do acougo? E el non será que medimos demasiado en horas e minutos en todo o que dicimos que aproveitamos? De pequena aprendín que o tempo era ouro para o patrón e era moito máis que traballo para o obreiro, sacrificio, e entrega sen medida para a obreira. Buscádelle contido a patrón, obreira e obreiro, nestes tempos modernos en que a banca e as empresas eléctricas tamén nos trazan camiños e tempo.
Estaremos a nos converter naquel anano do xardín que Amélie Poulain fotografaba diante de imaxes turísticas do planeta, cando só se viaxa para sumar postais, para estar alí, facer o selfie e envialo á praza pública da rede? Estarémonos a converter cando vemos a serie que toca, mentres enredamos cos minutos programados de duolingo, naquelas nais que lavaban a louza e dicían que da película non facía falla velo todo, que con saber de que ía xa chegaba, que corrían para ver o remate?
Onde ficou o pracer do cinema, da suma de todas as soidades nunha sala, que nos lembraba a humanidade cando alguén choraba, ría ou aplaudía como cando Thelma e Louise voan no coche, como cando Mamasunción lava a súa cara engurrada ou ri, por vez primeira. Até perdemos a destreza de dobrar as páxinas dos xornais. A lectura afoga entre o cansazo entes de durmir e se non hai libro na mesiña de noite, para que queremos a mesiña?
Roubáronnos o sol, o vento e o tempo. Soas en nós.
