Cada vida é un libro que se abre e se fecha. Celebro as vidas que se abren, como unha flor de loto; a páxina aberta de Susanas e de Harolds para quen cómpre deter o día cunha flor; as vidas que se van e se nos van coma barcos sen luces, porque non ousamos choralas, non podemos choralas. Celebro a vida inmensa que Mariví Villaverde nos deixou escrita en Tres tempos e a esperanza e quizais poida chorar, por fin, a vida que agroma nas follas dun pradairo de Ana Teijeira e os poemas que levou para sempre hai tres anos. Chorar é preciso. Cómpre ter unha certa dose de acougo e valentía para asumir a última páxina da vida de quen queremos; cómpre darlle tempo e vivilo e cómpre unha cerimonia para o adeus, na compaña máis íntima das familias e amizades. E agora vén vostede, señor Casado, como un intruso, a derramar o meu texto e o texto das nosas vidas en confinamento, da nosa imposibilidade do adeus; como se atreve a solicitar un funeral de estado cando non podemos acompañar a quen queremos no feche da súa derradeira páxina? Quere televisar o que nós non podemos, nin ousamos chorar? A ausencia do adeus na compaña de quen quere a quen se nos vai é moi duro, é un trauma. Non trafique cos nosos sentimentos, coas páxinas en branco das despedidas non escritas. Demostra non saber nada da vida, da morte, dos libros, trata ás nosas mortas coma cifras; semella vostede un mequetrefe e é un mal e triste personaxe de opereta, un entrometido neste dramático entremés ao que me obriga. Si, cada vida é un libro non escrito, ás veces somos compañeiras de páxinas, outras figurantes no devalar da narración, en momentos gozamos de instantes vividos que se nos chantan para sempre na memoria como versos, que aniñan como un paxaro na boca. Lembranzas que despois do dó, volven sempre coa serenidade dun concerto de outono. Este virus impide o pranto, a escrita da elexía. Impide o poema cantado en compañía, por todos os irmáns Paz, por todas as Unha e dous que choran e escriben contra isto fermosas palabras derradeiras. Celebro todas estas vidas coma libros, celebro a todos os Franco Grandes, a quen falaba con palabras de meu e con elas me agasallou nun dicionario, en traballo de anos escuros. Celebro terme rebelado contra o non te “desnudes todavía” de Aute, e amo o amar á alba. Celébrote, Chiti Casanova tudense. Celebro a illa e o universo de Iris Zavala, a forza da natureza. Celebro, como Pepe Cáccamo, a luz, a profundidade do pozo e a elegancia da garza. Choro, como chora o twitter, que berra con dor enorme pola vida segada, polo libro interrompido, polos seus chíos no mapa sen lindes da rede, por Snob Megalove, Esteban Yañez. Celébrote a ti, Lelucha, Lelu, e fica en min a ilusión e a felicidade coa que collías a túa neta no colo, os teus ollos lindísimos e a mensaxe de forza a túa filla; celebro ter compartido algúns dos mellores momentos da túa vida e o amor que che deron. Dóeme non poder abrazar. Vidas como libros que desexo na biblioteca dos Campos Elíseos, ese lugar feliz onde habita Medea, a de Corinto. Vós, mortas, mortos, queridos, sempre nos nosos corazóns, nos afectos e na memoria, tesouros coma un códice calixtino.
