O Porto é o máis parecido a unha gran cidade que se pode atopar en todo o cuadrante noroeste da Península Ibérica. A visita ao Porto ilumina e ispe ese discurso cosmopaleto que considera A Coruña ou Vigo enclaves con forza suficiente como para erixírense en entes separados do resto de Galiza. Se é parvo confundir a Galiza de 2024 coa de 1970, non o é menos fantasear con metrópoles onde só hai vilas grandes.
Grazas ao aeroporto internacional, Porto é hoxe un destino máis do turismo global. O seu centro urbano hai tempo que deixou de ser aquela ribeira lúgubre e escacharrada que era hai trinta anos para converterse nunha sorte de parque lúdico para adultos. Hai algo de colonial nese modelo de turismo. O inglés escóitase e lese no centro do Porto case tanto coma o portugués. Os británicos e outros norteños buscan o sol, o lecer barato e os atardeceres longos dos que carecen. A cambio, a urbe do Douro ofrécelles moito redesingning dixerible da imaxinería local, espírito foodie a prezos accesibles e un sentido da hospitalidade esquecido nos seus lugares de orixe.
O espectro do 25 de abril presidía os escaparates das librerías e os faladoiros dos programas de televisión, revelando unha fotografía borrosa en branco e negro a evocar o que puido ser e non foi. No centro do Porto aínda é posible tomar un café por un euro, pero entre as mesas dos turistas pululan homes sen dentes a pedir para sobrevivir un día máis. As obras de extensión das liñas de metro furan as prazas e as avenidas coa promesa dun futuro brillante e sen friccións, mais o tráfico segue a ser lento e ruidoso e as paredes aparecen inzadas de pintadas e carteis denunciando o grave problema de acceso á vivenda. A outra cara das casetiñas con contrasinal que enchen os predios-airbnb das zonas xentrificadas.
Cara a noite dirixímonos á espectacular Casa da Música. Un dúo de corentóns ingleses ía descargar a súa rabia postpunk a través de bases pregravadas e letras que falan de fracaso e frustración. A outra cara do país da campiña e a libra esterlina que envía remesas de tipos con chancletas a Portugal. 25 euros de entrada. Algo inaccesible para as persoas que facían cola, a uns cincocentos metros do gran cubo branco deseñado por Koolhaas, nun posto provisional de mesas e neveiras de cámping, onde voluntarios repartían a cea a aqueles que non cheiran o milagre económico do Porto de cartón pedra.
